هوای دل

برخــیز و بیـــا پیش تــو یـــک دم بنشینیم

با هــــم سخنی گفتــــه و با هــــم بنشینیم

 

زآن پیش که از شاخه بریزیم ، چو غنچه

سر پیش هــــــم آریـــم و فــراهم بنشینیم

 

جامی به لب آریم و در این گوشه‌ی خلوت

فـــــــارغ ز همــه عـــــــالم و آدم بنشینیم

 

یک دم لب این آب روان خوشتراز آن که

عمــری به خیــــــالِ لب زمــــــزم بنشینیم

 

خوب است هـــــوای دلــــم ار تنـدر تقـدیر

لختی بـــدهـــد فرصت و خُـَـــــرم بنشینیم

 

با لالــــه برقصیم بـــه کُهسار و به صحرا

بــــا زنبق سرخ و گـــُل مــــــریم بنشینیم

مسعود رضایی بیاره

هوای تازه 2

نگاهی کــو کـه از مستی چو می  در من بیامیزد

بر آرد از دلـم گـَـــرد و غبــار از مـن بــر انگیزد

 

بهشتت را نمی خواهم ز جان من چه می خواهی

لبـالب ساغـــری خـــواهـــم کـزو آتش فـرو ریزد

 

من آن مستم که دستم جــز سر ساغــر نمی گیرد

نمـی پرهیـــزم از کــاری کــــزو ساقــی نپرهیزد

 

هـــوا دلگیر و از هر سو صدای گــزمه مـی آیـد

بیا بنشین کــــه از جــــانم هــــوای تـازه برخیزد

 

جــــدا از ساغـــر و ساقــی ، قیامت را نمی آیـم

نبیند روز خـــوش جایــی که یـار از یـار بگریزد

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

شانــــه زد بــــاد بهاری بـر سر اردیبهشت

در چمــن پیچیــده عـــطر پیـــکر اردیبهشت

 

چتـــر زنبـــق شد پــدیــدار و کـــلاه نسترن

سر بـرآورد از صحــــاری لشکر اردیبهشت

 

تا بــرآرایـد جهــان بـا رنـگ آیینی  شگرف

آمـــــد از کـــــوه دنــــــا پیغمبر اردیبهشت

 

ای بهار لاله پرور، برگ و بارت بی خـزان

دامنت همــواره پُــر گـُـــل مــادر اردیبهشت

 

سهره می خواند ترانه ، لاله رقصد با نسیم

روز میــلادت مبـــارک ، دخــــتر اردیبهشت

 

صبحگاهان از درخت عشق می ریزد غـزل

بـــاد عـاشق تـــا ورق زد دفــتر اردیبهشت

غزال و غزل

مسعود رضایی بیاره

غزال و غزل

انگارهمین لحظه،همین خانه ،همین ثانیه‌ها بود

مــن بـــودم  و او بـود و همین حال و هوا بـود

 

در وسعت چشمــــان سیــه فــــــام  وی انــــگار

باغــــی ز غــــزل ، منظره‌ای رو به خـــدا بــود

 

هــر منـــــظره حیـرتــــکده‌ای ، روح و روانـــی

در بــرگ گـُـل و جـــان و دل و بــــاد صبــا بود

 

سین سخن از شاعــر شوریده نپرسید ، نپرسید

ایـن یاس،جگر گوشه‌ی احساس دنا بود دنا بود

 

مـــن محـــو تماشا بـــه نـــــــگاه وی و انــــگار

آتشکـــــدهــا  در دل و در سینــــه‌ی مـــا بـــود

 

خوانـــدم غـــزلی تــــازه بــه مضمون نـگاهش

مابین غـزال و غزلم فاصله‌‌ها ،  فاصله ها بــود

شقایق

مسعود رضایی بیاره

شقایق

بیـــا نسیم سحرگـــه ، بیـــا بـه خـانـه‌ی ما

که سر نهـــاده شقایــق به روی شانه‌ی ما

 

گــر آمــدی و نبــودم میـــان یُـــرد غــــزل

بجــو ز ابــــــر بهـــــاری  نشانـــــه‌ی مــا

 

از آن ز نغمـه‌ی ما بــوی شعلــه بـر خیزد

کـه سر کشیده شقایـق کنــار لانـــه‌ی مـــا

 

بگو به زنبق وحشی ،بگو به لاله‌ی سرخ

خــــزان گرفته امان از من و زمـانه‌ی مــا

 

دلـم هــــوای تـــو دارد نسیم دامـــن دشت

بخـــوان بنام شقـایــق سحر تـــرانــه‌ی ما

شعرانه

مسعود رضایی بیاره

شعرانه

شهریست نـگاهت که جز افسانه در او نیست

ایـن شهر پُـر از میـکده یک خـانه در او نیست

 

هر پنجــره‌ای وا شود از گــوشه‌ی ایــن شهر

باغیست کــه جز سبزه و پروانه در او نیست

 

هــر چنــد پُــر است از پّـر پــــرواز و پـرستو

جــز لانــه‌ی چشم تو یــکی لانــه در او نیست

 

مـــردم همــه دیــوانه و مستند در ایـــن شهر

ویــران شود آن شهر که دیـوانه در او نیست

 

جـــز گــوشه‌ی ابــروی تــو مـحراب نــــدانند

یک صومعه و مسجد و بتخـــانــه در او نیست

 

ای سبز تــریــن معبـــــد زیبـــــــای پــرستش

چشمان تـو شهریست که بیگانـه در او نیست

 

گفــتم چــه بــگویم بــه غــزلـــواره‌ی چشمت

دیدم  که به جز نغمه‌  و شعرانه در او نیست

پرتو مهر

مسعود رضایی بیاره

پرتو مهر

روز‌هـــا رفـت ، نبـودی و نبـودیم  و گــذشت

گـَــردی از آینــــه‌ی دل نــه زدودیم و گذشت

سر زد از بــام فــلق  هــر سحری پـرتــو مهر

دیــده صبحی نه گشودیم و غنـودیم و  گذشت

 

تـــا رسیدن بــه سحرگـه قــــدمــی بیش نــبود

قــدمــی بــر قــــدم دل نـــه فـزودیـم و گذشت

 

خــــم نمــود آینـــه‌ی مهر سر خویش ، ولـــی

روی خــوش نیز بــه رویش ننمودیم و گذشت

 

گــــــره وا کــــرد نسیم از لـب آلالــــه و مــــا

گـــره از پــــای کـدورت نگشودیم و گــذشت

 

مهربان، چشم تو صد چشمه غزل بود ، دریغ

چــه غــزل‌ها که ز چشمت نسرودیم و گذشت

رویای سبز (2)

مسعود رضایی بیاره

رویای سبز

دخــتر افسانـــه‌هــای بــاد و باران ، آمــدی

خنـــده‌ات زیباتر از صبح بهــاران ،آمـــدی

 

جنگل از پروانه‌ی عاشق نمی گنجد به خود

دختر رویــــای سبز سبزه ‌زاران ، آمـــدی

 

شعـله‌ور می آید از آن سوی بی تابی  نسیم

گیسوانت رقـــص شعر آبـشاران ، آمــــدی

 

پیش پایت گل بروید چشمه می خواند غـزل

خوشترین آهنگ پــای جــویباران  ، آمـدی

 

تــاج گـُل بـر سر نهــاده فــرودینی گیسوان

دور سر پیچیــده‌ای در کــوهساران ، آمـدی

سئوال بی جواب

مسعود رضایی بیاره

سئوال بی جواب

گفتی کــه چگونـــه‌ای ؟ خرابــــم !

انــــگار بـــه خــوابم و نــه خـوابم

 

چون برگ خزان رسیده ای دوست

افتـــــــاده بــه روی مــــوج آبـــــم

 

هرسو کــــه بَـــرَد ، به چشم بسته

بـــر مــوجــــه‌ی آب مـــــی شتابم

 

گفتــی کـــه چگونه‌ای ؟ چه گویم !

دریـــــاب ، سئوال بـــی جـــوابــم

 

ویــــــرانــــه‌ی کشوری پـــریشان

بــــعد از دو سه بَــرهـــه انـــقلابم

 

آن تشنــه کــــــه در دل بیـــابـــان

دل بسته بـــه جـــــــلوه‌ی سرابــم

 

راهــی نه بـــرد در ایـــن خمــاری

پیـــــوسته سبــــو سبـــو شرابـــم

صوفی سرشار

مسعود رضایی بیاره

صوفی سرشار

بیا صـوفی سرشار ، بـزن تار، بزن تار

بـرگیر دف و تــار ، بزن تار ، بزن تـار

 

گیسوی فــروهشته کنـــار مــــه رخسار

مستانه به رقص آر ، بزن تار، بزن تار

 

گـاهی به نوای نی  و گه نغمه‌ی سی‌تار

ای دلــبر و دلـدار ، بـزن تار ، بـزن تار

 

تـا شعله  بریـزد ز رگ  و آتش سرشار

از جان مـن ای یـار، بزن تار، بزن تـار

 

از دست مَنـِه ساغـر و پیمانــه نگـهدار

برخیز و دگـر بـار ، بزن تار ، بزن تـار

 

امشب که فرو ریخته مه بـر سر کُهسار

آن گیسوی زرتار ، بزن تـار،  بزن تـار

 

تـا هست در این بـزم  یکی مردم هشیار

پیوسته بـزن تــار ، بزن تار ، بزن تـار