سبو

مسعود رضایی بیاره

سبو

نیست در شهر نــگاهی که ز جـادوی تو رَست

همه در بند تو هستند چـه هشیار و چــه مست

هیچ  مشاطه از این دست که چشمان تو هست

قلـــــمِ سِحر بــه دریــــــای سیـه فـــــام نبست 

روز اول کـــــه در آیینـــــه تمـــاشا کــــــردی  

مهر چشمت به دل بــــی غش آیینــــه نشست

بـــاز نامـــد دگـــــر از  مستی و دیــوانه گری

از همان روز کــه بُــردی دل دیـــوانه ز دست

دل مــــا بر شط زیبــــای نــگاهت چو کسیست

که سبو بُـــرد به آّب ، آب سبو بُـرد و شکست