گل اشک

مسعود رضایی بیاره

گل اشک

گـُـــل اشک از گریبانش  دمــی سر بــر نمــی دارد

خـــوشا آن سینه کز داغـــی هــوای نـم نمی دارد

شقایـــق را نمی دانــــم ، چه داغـی دارد اندر دل

که چون چشمان من چشمش ، نگاه پُر غمی دارد

خیـــالش بر نمـــی دارد سر از آغــــوش چشمانم

دلـــــم با یـاد  گیسویش ،  پـریشان عـــالمی دارد

به غیر از مـن که در صحرا کنــار لاله می سوزم

به گلشن هر گـُل سرخی نصیب  از همدمــی دارد

نمی روید گُــل از خــاکم و گر روید در این گلشن

نـــــگاهــی مهربـــان اما پُــر آب از شبنمـی دارد

غزل گاهی به رقص آید گهی آهسته می  گـــرید

کــه همچون سهره در سینه دل سر در گُمی دارد