مسعو.د رضایی بیاره
سرد سیری
اگــــر از دل بــرانـم در ضمیری
دمـــی سر از خیـــالم بر نـگیری
میــــان هفت شهر عــشق گشتـم
به چشمان سیاهت ، بـــی نظیری
مگر خــــاک ترا با گـُــل سرشتند
که رویـــایی تر از عــطر عبیری
میان بـــرف غــم پژمرده کردی
مــرا ای سرو سبز سرد سیری
بمیـرم تـــا نبینــــم روزگـــــاری
بــه گلبرگت نشسته رنگ پیری
قسم خوردی که خونم را بریزی
بمیرم ، گــر نریزی ، نـاگزیری
۱ نظر
۱۱ خرداد ۹۶ ، ۲۰:۰۰