مسعود رضایی بیاره
به جان پائیز
برخیز و بیــا بـه جـــان پــــائیز !
چنـــدی مـن و تو میان کـــوچه
یا پشت حیـــــات و بین جـــالیز
با هـم دو سه ساعتی بگـردیم
تا لحظـــــه‌ی خـوب زنـــدگانی
تا مــــــرز جنــــون جــــاودانـی
با خــواندن نغمــه‌ای دل انــگبز
با اسب خیـــــــال درنـــــوردیم
برخیز و بیا کـه دست در دست
در خش خش برگ هـــای پائیز
از آنچه که رفته است یا هست
بی وقفه به زیــر گوش یک ریـز
گوییم حــکایت و چــــو بـــاران
یــــا گـــریه کنیم یــــا بخنـدیم !
برخیز و بیا کـه وقت تنگ است
برشانــــه و زیر هـر در درختی
تصویر قشگ رنـــگ رنـگ است
حیف از تــــو کنــار من نباشی
احساس قشنگ و چشم زیبات
سهمی نبرد از ایـن نقــــاشی
حیف از تــــو و آن نـــــگاه زیبـا
آن حــالت خوب و گـــرم و گیرا
نی جــــای تأمل و درنگ است
برخیز و بیا کـه وقت تنگ است
تا سال دگـــــر که بــــاز پــائیز
برگردد و سر زنـــد بـه جـــالیز
شایـــد کــه نباشم و نبــاشی
ما شیشه و روزگار سنگ است
برخیز و بیــــا کــــه پــا گذاریم
با هــــم بــــدویم و جـا گذاریم
پشت دو سه باغ آن طــرف تر
آنجـــا کـــه کـــلاغ مـی زند پر
غم هــای زمـــانه وا گـــذاریم
پرواز کــلاغ هم قشنگ است
برخیز و بیـــا که بــاز بــا هــم
آهسته و گـرم و نـرم و نم نم
شعری و تــــرانـه‌ای بخوانیم
تـا پشت بـــلوط پیر یـــک دم
آهسته کنــــار هـــم بمــانیم
در چشم تو محو و غرق گردم
مــــن بــرگ بلوط پیر هستم
چشم تـــو فروغ آذرنـگ است
ای کـــاش دوبـاره بــاز گردی
آن همـدم دلنـــــواز گـــردی
باز آی که موسمی عزیز است
پائیز و ایــــام بـــرگ ریـز است
بی تو دل من چقدر تنگ است