مسعود رضایی بیاره
کاج وحشی
سر زلف خــود رهـا کن که مرا رها بسوزد
به میــــان مــوج آتش ، دل بینـــوا بسوزد
خُــنک آن نــگاه گرمی که طبیبت از کرشمه
بنمایـــد و نـــه تنــها ، دل تــــو دوا بسوزد
بــه دو چشم خــــود نبینی ز نــگاه دلفریبی
کـــه بــــه ساز آشنائــی ، دل آشنــا بسوزد
اگــــرم چـه سوخت آری ز حرارت جــدائی
دل سنگ بــی وفـایش ، نکند خــــدا بسوزد
به سرت قسم چنانم به نظر که کاج وحشی
شب تیره شعلــــه ور در بغـــل دنـا بسوزد
۰ نظر
۰۷ اسفند ۹۶ ، ۰۹:۰۴