بلندای دنا

مسعود رضایی بیاره

بلندای دنا

مـــوج گیسویت کشیده سر بـه روی شانـه‌ات

یا نسیم آتش گـــــرفته بین مــوی  و شانـه‌ات

با رقیبان گـــــرم گشتی تــــا بسوزانــــی مـرا

آه سرد مـــن بسوزد خـــــانه و کــــاشانـه‌ات

سر به سوی آسمان آهی به حسرت می کشم

هــر شبی پرتــو فشاند مـه به روی خــانه‌ات

پــرتـو مـــه سر کشیـده از بلنــــــدای دنـــــا

نـــور مـــه افتـاده امشب در دل ویــــرانه‌ات

می بـــرد خــــاکسترم را تنــد بـــاد روزگـــار

بــــی خبر از آتش افتـــــاده در پـــــروانه‌ات

لالــــه‌ها آتش گرفتند و پـــر پــروانه سوخت

تـــــا شنیدنــد از لـــب بـــــاد سحر افسانه‌ات

گـر بسوزی سهره در آتش نمـی باشد عجب

جــــا گـــــرفته جغـــد پیـــری لابــلای لانه‌ات

جغد پیر

مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

رفتـــه‌ای ، آتش گــرفته عـــاشق دیــوانه‌ات

خـــاک و خــاکستر نشسته بـر سر کاشانه‌ات

زیر نــور مــه ندانی روح سرگــردان کیست

تا سحرگــــاهان بــــگردد بر سر ویرانــه‌ات 

رنـــگ بهبودی نگیرد تا بــگردد مهر و مـه

این تـــل خــــاکستر و ویــرانه‌های خــانه‌ات

بعد مــــرگم صدهـزاران لالـه‌های شمع سوز

سر بــــرآرد از دل خــــاکستر پــــــروانـه‌ات

آه ، مــی ترسم بـلرزاند شبی تـاریک و تنگ

آه سردم گیسوانت را بــــه روی شانــــه‌ات

کوچ کردی چون پرستو بعد کوچت مـی وزد

بــاد سردی لابــلای شاخ و بــرگ  لانــه‌ات

سهره‌ می خـــواند بـــرای لالــــه زاران دنـا

قصه‌ی آن جـــغد پیر و لانـــه‌ی ویـــرانه‌ات

بزم جنون

مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام

پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟ در دل ویــرانه‌ام

تا پـــــریشانم کنی ،  دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی  

گیسوانت را رها کـــــردی ، رهـــــا بــر شانه‌ام

آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟

بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟

تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی

آتش افکـــــدی ،  نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !

شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی

من همان دیــــوانـه آن مستانه آن پــــروانــه‌ام

تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون

مـــن حریف جمـع سرمستان ایـــن میخــــانه‌ام

گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن

بیش از این آتش نـــزن در من ، نکن دیـوانه‌ام

سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد

می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام

می پرست

مسعود رضایی بیاره

می پرست

عــــاشقم کــــردی ، پشیمـانـــی ؟ پشیمـان نیستم

گـــــر سر از مهرت بپیچم ، اهــــل ایمـــان نیستم

عشق بت مــــی سازد و مـــن بت پرستی عـاشقم

بت پـــرستی گـــــر رهـــــا سازم  مسلمان نیستم

هر چه می خواهی بخواه از من دل و دینم توئی

دیـــن و دل را گــر نـــدادم  ، شیخ صنعان نیستم 

سر بــــه دارم گــــر زنــــی بـــا گیسوان تاب دار

سر بــگردانــــم ز دار ،  از سربـــــداران  نیستم

گفتی از عشقم بغیر از درد حاصل نیست ، نیست

درد مــــی خــواهم  نــگارا ،  اهـل درمان نیستم

عـــاشقی در مذهب دل ، شیوه‌ی اهـــل بــلاست

از بــــــــلا گــــر رو بـــــگردانم از ایشان نیستم

ساغــــــری نوشیدم از چشمت،  ز خـــاکم تا ابد

بر نخیزد بـــــوی مــی ،  از مــی پرستان نیستم

قطـــــره قطـــره گــــر نیفتم روی خــــاک دامنت

جــــویباری بــی قــــرار از نسل بـــــاران نیستم

پری

مسعود رضایی بیاره

پری

از پـــری زیباتر و از بـــرگ گــل نازکتری

با نــــگاهی دلبرانـــه از خــدا دل می بری

زیـــر پایت گُـــل بــروید دختـر اردیبهشت

مثل بــــاران بهاری تـا به صحرا بــگذری

در میــان بــــرکه‌ی آرام چشمانــم به شب

اشک مهتابی نــــگارا یا گُــــل نیلـــوفــری

بــــاورم نایــد خـــداونـدا بـــگیرم یک سبد  

در دل شب لالـه‌های سرخ و زیبا از پـری

گُــــل نمی خـــواهم نـگارا در گلستان وفا

مهربان از لالــــه‌های بـــاغ رویــا بهتری

باز گرد ای جام چشمانت پر از شهد خیال

تا بنوشم از نـــگاهت بار دیـــگر ساغری

پیش افسون نگاهت ، سهره‌ی بــــاغ غزل

لب فرو بندد ز شعر و شیوه‌ی جـــادوگری

دختر بویراحمدی

مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

 (برای دخترم)

دختـــر کـــوه دنــــایم  ، آریـــایــی گــــوهرم

آریوبرزن تبــــــارم ، شیر نر مـــی پــــرورم

دارم از یـــــوتاب شیر اوژن هـــزاران یـادگار

کشـورم  را مــی پرستم  دشمن اسکنــــــدرم

از پـــدر دارم شجـــــاعت از بــــرادرهــا نثار

پـــــاکدامن بــــــودن از دامــان پـــاک مـادرم

ایلیاتـــــی هستم و در دامــــن کــــــوه دنــــا

ریشه در سنگ و میان صخره‌ها می گسترم

گــــرگ بگریزد به صحرا لابـــلای بــوته زار

چـــــون عقاب آسمان‌هــا تــا ز بــالا می پرم

دارم از یــوتاب و آتـــوسا و بــی مریم نشان

دختـــــر گـُــردآفـــریدم  ، پــــاسبان کـشورم

کوهساری پُـــر غرورم در صف جنـــگاوری

در وفـــــا و مهربـــانی کمتر از خــــاکسترم

چــــون پلنگ کـــوهساران دنـا هنگام جنگ

دشمنم را زنــــده زنـــده تـــکه تکه مـی درم

دختر بویراحمـــــدی هـــرگز نمـی گیرد قرار

خانـــه‌داری مهربـــان و اژدری جنـگ آورم

وقت شادی نو بهاری لالــه زاری خوش نما

چشم و دل را مــی نوازم ، بهتر از نیلوفرم

روی دامانـــــم شکفته لالـــــه‌هـای واژگـون

باغبـــــان سرو سرداران خـــــونین پیـــکرم

خفته بـر دامــان خاکم  لالـــه‌هـــای بی کفن

آسمانی پـــــُر نـــگاره از هــــزاران اخـترم

دختر کـــــوه دنایــــم ، در اساطیـــر کــهن

همــــره مینـــوی داد و آذر و شهریـــورم 

داده فردوسی نشانـــی از بلنــــــدای دنـــا

تا سرای جــــــاودانی ره از اینجا مـی بـرم

هر که آیـــد از سفر آرد رهـــاوردی و مـن

از سفر دُرج غـــــزل آرم بــــرای دخــــترم

صید

مسعود رضایی بیاره

صید

ای که به اشک و آه من ، طعنـــه به خنده می زنی

زخـــــم کشنده بــر تـــن ، صید فکنــــده می زنــی 

برسر ما نشسته و ، من به میان خـــــاک و خــون

می تپم و تــــو بر دلـــــم ، زخـــم کشنده می زنی

آتش عــــاشقی نـــــزد شلعـــه بـه خـــانمان  تـــو

ای که به قلب عـــــاشقی زخـــــم گــزنده می زنی

شعله رسیده تا دل ،  جنـگل جــــــان من ، ولــــی

در دل شعله، شعله در ، بـــــال پرنـــده مـی زنـی

می به کفت گــــرفته‌ای ، نوش تو باد اگر بــه می  

بـر سر آتش جفـــــا   ، قلب تپنـــــده مـــی زنـــی

تا که تو می دوی  ز پی  می دوم از پی‌ات ، مرو

بیهــده گیـــره بر سر، بـــاد رونــــده  می زنـــی

سهر‌ی بــــــاغ عشقم و از تـــو بسی شنیــــده‌ام

سنگـدلانــه سنگ بــــر،  بــــال پــرنـده می زنی

برگ و باد (5)

برگ و باد (5)

مسعود رضایی بیاره

نکنی یاد ما نه می گیری

 خبر از حال بیماران

چشمه‌ی مهربانیت خشکید

 مثل این آسمان بی باران

تو برو با هر آنکه می خواهی

 من و آه و دریغ بی پایان

من ندانستم ای بهار امید

از پس این شکوفه‌های جوان

می وزد تند باد بی مهری

می رسد آه  سرد خزان

من چه دانستم این شکوفه می ریزد

با نفس‌های  سرد گلریزان

فکر کردم درخت سر سبزیست

عشق در باغ و  جویبار زمان

بار و برگش فرو نمی ریزد

موسم بادهای  پائیزان  

اینک ای عشق ای بهار پائیزی

اینک  ای شعله های جاویدان

منم و یک غروب  دلتنگی

منم و لحظه‌های بی سامان

برگ زردی میان پنجه‌ی باد

آه سردی میان کوچه دوان

خش خش آه و ناله‌های من است

زیر پای عبوس رهگذران

منم و کوچه‌های خلوت مهر

منم و یک نگاه بی پایان

هیچ کس ، هیچ کس نمی پرسد

کیست در این نگاه سرگردان  

هوای دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

جـــغد پیری جـــا گرفتــه روی بــام خـانه‌ام

هـوی و هو در شب نهاده بر سر ویرانـه‌ام

بــوم شوم انــگار می خـواند نمی بیند دگـر

رنگ و بـــوی شادمانی خــانه و کاشانـه‌ام

روی دوش بـاد پائیزی به هر سو می رود

تـار و پــود آشیان و شاخ و بـــرگ لانه‌ام

شانه‌هایم زخــم دارد ، انـــدکی آهسته نــه

کـــوه انــــدوه زمـانه سر به روی شانه‌ام

خشک سال مهربانی کشت جانم را بسوخت

بـرنمی‌خـیزد نــم بــاران از ایــن سامانه‌ام

جنــگلم افسرده و در لابـــه‌لای  سبزه‌هــا

در سحرگاهـــــان نمی رقصد پـر پروانه‌ام

جـان شیرینم به حسرت از کنارت می روم

روزگـــاری تا بـــــگوید بیستون افسانه‌ام

سهره می خــواند غمانه بر فراز شاخسار

میـــــل کهسار دنـــــا دارد دل دـــیوانه‌ام

دیوار تنهایی

مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

آه ، میدانم نمی خـــواهی  نمی خــــواهی مرا

یــــاد کن امــــا خـــدا را گــاه و بی گاهی مـرا 

هــر کجا دیــدی بساط سوگ و سور افکنده‌اند

یـــاد کــن با نـــم نـــم اشکی پس از آهــی مرا

می روم صحرا به صحرا با خیالت روز و شب

نی هــواخواهی نه دلــداری نه همراهـــی مرا

روزها رفتند هــر یک ، ای دریـــغ از دیــگری

یـــاد نـــاوردی نــــگارا هفته‌ای ماهــــی مـرا

رفتی امـــا خوب مـــی دانی نمـــی مانـــد بجا

در پس دیـــــوار تنهایــــی دگــر راهــــی مرا

 گــر هـزار اختر بتابــد در شب تهـنـائیم

همچــــان در آسمانم جلوه‌ی مـــاهی مرا