باغ وفا

مسعود رضایی بیاره

باغ وفا

فرصتی کو تا بگیرم لحظـــه‌ای  دامان دوست

بوسم از بی اختیـــاری دامن و دستان دوست

سر نهم در پیش پایش ، عقـــده از دل وا کنم

‌نـــالم از شب‌های تار و تیره‌‌ی هجران دوست

از خـــدا خواهم بگیرد جـان ما را بیش از این

نیست تاب و طاقت هجران بـــی پـایان دوست

خشکسال مهربانـــی کِشت جــانم را بسوخت

سال و مه رفت و نیامد نــم نــم باران دوست

دیــده بر هم می گـذارم ، تا بیاسایم ، ولــــی

جلــوه آراید به چشمم چهره‌ی خندان دوست

سهره‌ی بـــاغ وفـایم ، تــا بمیرم روز و شب

نغمه خوانی می کنم با درد بی درمان دوست‌

سیه چشمان قشقایی

       سیه چشمان قشقایی

کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی

قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی

 

قیـامت مـی کند قـامت ، میان  جــــامـه‌ی رنگین

کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی

 

شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی

در آمیزی به دل وقتی  که همچون غنچه می خندی

 

بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو  بگشا

که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی

 

نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت

ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی

 

خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را

شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی

 

به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید

غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای  دمـاوندی

 

به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی

از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی

 

اوستای نـــــگاهت را ،  نخـواند کس بــه آسانـی 

مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی

 

در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ

سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی

 

رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت

به مِهرت مُهر  می گردد، هرآن دل را دراکندی

باغ جنون

مسعود رضایی بیاره

باغ جنون

غیره مــــژگانش نــــداند آنچـــه را مـن می کشم

دانــــه دانــــه اشک شبنم را به سوزن می کشم

لحظــــــه‌های آتشینم کُنـــــد و سنگین مــی رود

رگ به رگ در جــــوی جـانم ذوب آهن می کشم

حــــال من را دانـــــد آن دهقان حـــاصل سوخته

ساعقــــــه افتاده و آتش بــه خــــرمن مـی کشم

تیر خــــــورده کبـــک دل در پـــــای کهسار دنا

می تپم در خون خویش و سر به دامن می کشم

سهره‌ی بــــــاغ جنـــونم ، بـــا نـــــوایی آتشین

شعله در خــــود می زنم آتش به گلش می کشم

رویا

مسعود رضایی بیاره

رویا

بــــاز در خوابم دمیدی ، مـــاه من !

مهربــــــان بودی شکرخندی به لب 

مــــی دویـــــــــــدم تا بگیرم دامنت

دورمی گشتی ز دستم بـــــــی سبب

مثل گنجشکی شکسته بـــــــال و پر

بـــــال بالــــی در هوایت  می زدم

می شنیدی و نمــــی دادی جـــواب

هر چه در سینه صدایت مـــی زدم

نــرم نرمک  دور می گشتی ز من

خوشتر از مهتاب شب مـــی تافتی

در میان دیـــــــده‌ام  با تـــار اشک

تـــرمه‌ی شعر و غــزل  می بافتی

دور گشتی لابــــــــلای بـــرگ ها

کــــــوچه همرنگ غــــم پاییزبود

چشم وا کـــردم نبــودی ، چشم ها  

از سرشک نـم نمی لبــــــریز بود

نیمه شب بود و قــدم می زد نسیم

لابــــــــــــلای گیسوان بــــــامداد

برگ‌های سرخ و زرد کــوچه را

 این طرف یا آن طرف میبرد باد

دختر اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

بـــوی پاک صبحــــگاهی بوی شبنم می دهی

بــــوی خــــاک تشنه و بـاران نم نم می دهی

پیش پــایت گــُل بـــــروید  ، دختر اردیبهشت

بـــوی گنـــدم زارهای سبز و خــرم می دهی

پـــر گشاید در هوایت شاپــــرک هـــای خیال

بـــوی لالـــه بوی ژالــه بـوی مریم می دهی

چیست در ژرفــای چشمانت که بعد ازدیدنش

حـــالتی زیباتر از دریــــــا بــه آدم مـی دهی 

خنده ای کــن تا دلم از این عطش ها وا رهد

بـوی نغمه بوی چشمه بـوی زمزم می دهی

 از کجـــا می آیی ای بــــاد سحر ، آرام گیر !

موی کی آشفته ای ؟ بوهای درهم می دهی

آه ، مـــی دانم ز دامــــــان دنــا آیــی فرود !

بـــوی گـــــُل های تمــام بــاغ عـالم می دهی

رویا

مسعود رضایی بیاره

رویا

برف مــی بارد ، چه برفی ! در زمستانی که نیست

تکیه بر من مـــی نمایی ، تــوی ایــوانی که نیست

می نشیند دانـــــه دانــــه برف روی شانــــه هـات

غرق می گـــردم به ژرفی توی چشمانی که نیست

برف‌ها را می تــــکانم  ، بـــــا حرارت مـــی بـرم

دست خـود را لای گیسوی پـــریشانی کـــه نیست

چتر بر سر مـــی گشایم ، تکیه بر من مــی دهـی

مــــی رویم آهسته با هم ، زیر بــارانی که نیست

نغمــــه‌ها می خوانم و گاهـــی  صدایت مــی زنم

می فشاری دست‌هایـــم بین دستانــی کـــه نیست

بــــی خیال از بـــاد و بــاران و هـــوای  زمهریر

مـــی رویم آهسته با هم در خیابـــانی کــه نیست

مـی گــــذارم استکانــی چـــــای تـــازه روی میز

لحظـــه‌های بی قراری  ، پیش مهمانی که نیست

زنگ انشاء می نویسم نامه با عنوان«دوست »

خط به خــط با مهربــانی  در دبستانی کـه نیست 

سطراول  پیش نامت شاخـــه‌ای گـُـــل مــی کشم

می نــهم در بین قــابی پیش عـــنوانی که نیست

زاد روزت را عــــزیزم مـــی نــگارم روی گـُــل

 می گـــذارم لابــــلای بـــرگ قــرآنی  که نیست

شاد باشی  هــر کجــــائی ، تا قیـــامت مــانده‌ام

روی جــــاده  منتظر در خــــط پایانی که نیست

بوی دامان دنا

مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

بوی دامــــان دنا ، بــوی میستان مــی دهی

ای نسیم نوبهــــاری بوی جـــانان مـی دهی

روح سرشار بهــــاری یـــا نسیم کــــوهسار

بــوی شبنم بوی نم نم بوی  باران می دهی

از کدامین سو گذشتی  مست می آیی ،کجا!

بی قراری ؟ بوی گیسوی پریشان می دهی

هــر کجـــا آرام گیری ، شامگاهانت به خیر

بــــوی عطر دلپذیر صبحـــگاهان می دهی 

یـــادم آری بوی عطر نــــرگسان  بهبهــان

بوی گل ها و گلاب سرخ کاشان مــی دهی

سهره مـــی خوانـد ترانه بر فراز شاخسار

بوی گل های بهاری بوی ریحان مـی دهی

غمانه های شب

مسعود رضایی بیاره

غمانه

دلـــــم گرفته هــــی نگو ، چرا غمانه می زنم

هـــــوای گریه دارم و ره بهـــــانه مـــی زنــم

نبین اگر نشسته و شکسته نــــــاله مـــی کنم

میان سینه سوزم و به دل زبــــانه مــــی زنم

پـــریِ قصــــه‌ی منی ، تمـــــام آرزوی من !

برای کـــــودک دلـــــم ره فسانه مــــی زنـــم

تو در خیال من ولی ، قسم به تـــار مـوی تو

به گیسوان تــــار اگر،  شبانه شانه می زنم

 تو مــی روی و می رود دل از قفای رفتنت

منم که ناله‌ها به شب در این میانه می زنم 

من از نهـــال مهرم و پر از فــــروغ رویشم

شب ار که بر کنی مرا سحر جوانه می زنم

تنگنا

مسعود رضایی بیاره

تنگنا

دمی آرامشی مــــی خــواهم و نیست

میی با رامشی می خـــواهم و نیست

هــــــوای گریـــــه‌ای مستانـــه دارم

شراب بی غشی می خواهم و نیست

دلـــــم در تنگنـــــای سینه پـــــوسید

کمـــان آرشی می خــــواهم و نیست

گـــــره خـــورده غزل در بغض آهم

نــــــگاه دلکشی می خواهم و نیست

فــــــراغی گــــوشه‌ای با ناله‌ی نای 

کنــــار مهوشی می خـواهم و نیست

نگاهـــــی کــــو کــه نیزارم بسوزد

شرار آتشی می خــــــواهم و نیست

بــر آرم تـــا غبار از پهنـــــه‌ی دل

سمند سرکشی می خـــواهم و نیست

دختر آبان

دختر آبان

سلام ای دختر آبـــــــان پائیز

هــــوای نـــم نــم باران پائیز

 

بپوش از مخمل گرم نگاهت

ردایی بر تـــــن عــریان پائیز

 

رها کـــن گیسوانت را سحرگه

به چنگ بـــاد سرگردان پائیز

 

فرو می ریــزد از باغ نگاهت

غزل بر دوش گلریــزان پائیز

 

بیــــــا تــا لابــــــــــلای گیسوانت

بیفشانـــــم شمیم جـــان پــــائیز

 

اگــــر چشم سیاهت را نبنــــدی

غــزل می ریزد از چشمان پـائیز

 

به چشمانت قسم رازی نــدارد

بدون از چشم تو عــــرفان پـائیز

 

تــــوئی آن شعر زیبای دل انگیز

میــــان دفتـر و دیــــــوان پــــائیز

 

گـُل حسرت دمید از جان جنـگل

ببــــار ای ابــر سرگــردان پــائیز

 

منم آن برگ زرد و سرخ لــرزان

به چنگ بــــاد بی سامـان پـائیز

 

نوشتم از فصلـــی آمـــد و بُـرد

به هــــر جـــا بــاد گلریزان پائیز