مسعود رضایی بیاره
پرتو مهر
روز‌هـــا رفـت ، نبـودی و نبـودیم و گــذشت
گـَــردی از آینــــه‌ی دل نــه زدودیم و گذشت
سر زد از بــام فــلق هــر سحری پـرتــو مهر
دیــده صبحی نه گشودیم و غنـودیم و گذشت
تـــا رسیدن بــه سحرگـه قــــدمــی بیش نــبود
قــدمــی بــر قــــدم دل نـــه فـزودیـم و گذشت
خــــم نمــود آینـــه‌ی مهر سر خویش ، ولـــی
روی خــوش نیز بــه رویش ننمودیم و گذشت
گــــــره وا کــــرد نسیم از لـب آلالــــه و مــــا
گـــره از پــــای کـدورت نگشودیم و گــذشت
مهربان، چشم تو صد چشمه غزل بود ، دریغ
چــه غــزل‌ها که ز چشمت نسرودیم و گذشت
۰ نظر
۲۱ اسفند ۹۶ ، ۱۰:۵۲