تاریخ دنا

مسعود رضایی بیاره

تاریخ دنا

بـــوی دلِِ گـُل ز ژالـــه بـــاید پُـرسید

از اشک خبـــر ز نـــــاله بایــد پُرسید

دل سوخته آگــه از دلِ سوخته است

تـاریخِ «دنــا» ز «لالـه» باید پُرسید

گلبن

مسعود رضایی بیاره

گُلبُن

ببین آن بُلبُــل شیــدا ، کـــه  دور یــاسمن  گــردد

گهی در خویش می سوزد گهی بی خویشتن گردد

 

از آن می ترسم از سر روسری بـردارد آن گُلبــُن

نسیم از مـوج گیسویش ،پریشان تر ز من گــردد

 

خوشم با یاد او گـاهی ، مرا هــر چند مـی سوزد

که خاریدن لذت دارد ، هــر آن زخمی کُـهن گردد

 

دل سنگ سیه سوزد ، بـر آن نــوبــاوه‌ی عشقی

که بـر تــن رخت دامــادی ، خــداونــدا کفن گردد

 

زمن یاد آر اگر روزی در این گـُلشن گــذر کردی

ببینی بُلبُلـــی شــــیدا  ، بـــه دورنسترن گـــردد

برگ و باد (63)

مسعود رضایی بیاره

هما

این سایه فرَ همـای سرمستان است

آرامــگه عــروس هــر بُستان است

در حالت چشم او چه رازیست نهان

پـائیز نـــگاه او چــو تابستان است

گل‌های وحشی

مسعود رضایی بیاره

گُل‌های وحشی

گـُل‌های وجشی رُسته بر دامان کُهسار

بُلبل غزل می خواند و قمری چکامه

گـــویی که ایـــل باشکوه تیر تــاجی

بـــر دامــن کـــوه دـنا افکنـده خیمه

دل

مسعود رضایی بیاره

دل

بعد از آن روزی که رفتی زندگی بی حاصل است

دل نشد دیـــگر دل  و افـــکار مـا پـا در گـِل است

 

گــاه رفتن قطــــره خونــی گـــرم  از چشمم چکید

رنگ گُـــل دارد ولی تشخیص حالش مشکل است

 

گفت بـــا مــن نـــازک انــدیشی ، طبیبی کـــاردان

می تپد این قطره‌ گاهی ، گاه می لرزد ، دل است

 

خـــــواهم آیـی در خیـــالم ، پـــرده‌ی اشکم ولــی

بین چشمان مــن و رنـــگ خیــالت حـــائل است

 

گـردن آویـزت هـــــزاران دانـــــه اشک آورده‌ام

گر چـــــه می دانـــم برایت تهفه‌ای نـــاقابل است

آتش و آب

مسعود رضایی بیاره

آتش و آب

در نگاهت چه هیاهو چه بر انگیختن است

آتش و آب و غــزل را به هم آمیختن است

 

خُفت فرهـــــاد بـه شیرینی و آرام گـــرفت

بیستون تا به ابــد گــرم فـرو ریختن است

 

پیچش مـوی  تــو و ایــن دل آشفته‌ی من

شور دیــوانه به دیــوانه در آویختن است

 

روسری را نـــگشا ، نفـــحه نیفشاند اگـر

بر سر لالــه صبا گــرم فــرو بیختن است

 

هر کجا مــی گذری شهر به هــم ریخته‌ای

در نگاهت چه هیاهو چه بر انگیختن است