یوتاب

خبرت هست خـــزان بــا گـُل شاداب چه کرد

نفس بـــاد وزان بــا گــُــل نـایــاب چـه کـرد

 

بر سر گـُلبن پــژمـرده و افتــــاده بـه خــاک

هر شبی تا به سحر بلبل بی تاب چــه کـرد

 

خبرت هست کــه در آخـــر شهنامــه‌ی مــا

قصه گو با قصه‌ی رستم و سهراب چه کرد

 

می رود هر طرفی پـاره‌ی مـن رقص کنـان

موج با ذورق افتـــاده به گــرداب چه کــرد

 

مگر از لالـــــه بپرسم کـــه بـه دامـــان دنـا

صرصر باد خـزان با دل  یـــوتاب چه کـرد

مسعود رضایی بیاره

شعله شوق

نفسم آمــــــــد و پیشــم نفــسی بیـش نبـــــود

شب مــــا را سحری بـــود کـــه در پیش نبود

 

من چنان محو تماشا که در آن شعله‌ی شوق

آب مـــی گشتم و آنـــی خبـر از خـویش نبود

 

تا زدم چشم به هم  صاعقــه وار آمـد و رفت

نـوش خنـــد سحر و صاعقـــه بـی نیش نبود

 

فـّـر شاهنشهی افتــــــــاد بــه ویـــــرانه مــن

کــــــه گــذارش بـه درِ خانــه‌ی درویش نبود

 

زخــــم‌هـا در دل و آن مـــرهم درد دل مــــن

بــا خـــبر از مــن و احـــوال دلِ ریش نبــود

مسعود رضایی بیاره

شهر پریشانی

سیل حسرت بَـرَد از این همـه ویــرانی مـن

شب طوفــانی از ایــن ساحــل بحرانـی مـن

 

بــاد پائیزی و این برگ در افتاده به چنـگ

عــــابر لحظــــه‌ای ‌از شهر پـریشانی  مـن

 

چــه کنــد با دل این کـوچـه‌ی‌ تنـها وغریب

نغمــه‌ی پــای  تو و دیـــده‌ی بـارانــی مـن

 

برگ برگ از سر هر شاخه فرو می ریزم

موسم فصل خزان است و غزل خوانی من

 

بنشین ای گــُل حسرت بـه تماشا کـه بهـار

لالـــه مــی پرورد از رنگ گل افشانی مـن

مسعود رضایی بیاره

چشمه نوش

قفسم کــــردی و آخر نـه رهـــانــدی و گــــذشت

شعله در بـــال و پُـرِ بسته کشانـــدی و گـــذشت

 

شب کـــه مهتـــاب بـر آورد سر از یــــــال دنـــا

چـــــه غــزل ها که نوشتیم ، نخواندی و گذشت

 

نالــــه‌هـــا کــــردم و بر خــــــاک رهت افتــــادم

دامـنت را بـگرفتیــــم ، نمانــــــدی و گـــــذشت

 

رفتم از هوش من از تشنگی ای چشمه‌ی نوش

به لبــم جــــرعه‌ی آبـــی نرسانــدی و گـــذشت

 

بُُلبـــل بـــاغ تــو بــودیم و غــــزل خـوان رُخت

سنگ بر مـن زدی از شاخـه پراندی و گـذشت

مسعود رضایی بیاره

کهسار

سر به دامـان دنـــا ، کهسار مـــی خـوانـــد مــرا

ای نسیم صبحگاهــی ، یـــار مــی خـــواند مــرا

 

کوله بـاری پُـر ز شوق  و چـوب دستی بی قرار

عــطر گیسوی دنــــــا ، دلـــدار می خـــواند مرا

 

راه مست و کبک مست و رهنوردی مست مست

قاچ مستان مست  و بــا اصرار می خــواند مـرا

 

مــه فــــرو افکنده گیسو ، لالـــه رقصد بـا نسیم

گــُْل گرفتــه ساغــــر و گـُلزار می خـــواند مــرا

 

ره نمی گیرد قــــرار و پــــای شوقم بِِِِِــی قـــرار

سر به  دامان دنـــا ، کـُهسار مــی خـواند مـــرا

مسعود رضایی بیاره

مهرگان

آه ، ای آینــــــه ، انــــگار غبـــــار آگـینی

پشت ایـن برکـــه‌ی آرام ، چـــها مـی بینی

 

منم ایــن نقش که افتاده بـر این جـام بـلور

یا تــو محزون و پر از خاطره‌ای غمگینی

 

کمــی آهسته برو بــاد خـــزان از بـر مــن

از چـــه این گونه سرآسیمه و خشم آگینی

 

دفـــتر خــاطره‌های مـن  و فروردین است

برگ زردی که ز هر شاخه‌ی ما می چینی

 

مهرگان آمــد و من بر لب این شط شراب

نــگرفتم قـــــــدحی از کف  مــهر آئینـــی

مسعود رضایی بیاره

تاک جنون

خزانی رنگ و دلتنگم ، دگر از من چه می خـواهی

به روی شاخه آونـگم ، دگر از من چه می خـواهی

 

من از تاک جنون آیـم ، پُر از جـوشم  ، نمی نوشی

شرابی صاف و گلرنگم ،دگر از من چه می خواهی

 

به هــر سازی که بنوازی ، مـیان شعله مـی رقصم

نمی رقصی به آهنگم  ، دگر از من چه می خواهی

 

سرودم نغمـــه‌ها از دل ، چــو بلبل هــر سحرگاهـی

زدی بر بال و پَر سنگم،دگر من از چه می خـواهی

 

تـــو آن شعر دل آرایـــی کــــه تـــا برخیزد از نایـی

بــر آید ناله از چنگم ، دگر از مـن چـه می خواهی

مسعود رضایی بیاره

 

کل یاس

شاخه گل داد، گـُل افتاد ، به دستم نرسید

نـــاله‌ها کردم وفـــریاد ، به دستم نـرسید

 

نوشخندی کـه فــرستاد بهـــار از لب گـُل

خشک شد بر لب مُرداد ، بـه دستم نرسید

 

تو همان شاخه گـُل یاس سپیدی کــه خـدا

صبحگاهی به صبـا داد ، به دستم نرسید

 

بـــوی گیسوی تـرا داد بهاران بـــه نسیم

به کف غـُنچه در افـُتاد ، به دستم نرسید

 

آن کبوتــر کـــه پیــــام آور آزادی بـــــود

هر پیامــی که فرستاد ، بــه دستم نرسید

 

سرو آزاد من ، آن قامت رعنـــای وصال

دل به لبــخند تبـــر داد ، به دستم نرسید

مسعود رضایی بیاره