جـــلوه‌ها کـــردم و در چشم قشنگت نگرفت
اشکم آمد به سخن ، در دل سنگت نــگرفت
رفت پـــائیز و به رویــــای نــگاهت نـرسید
نــوبهار آمـــد و یک لالـــه به رنگت نگرفت
بـــاز گــرد از سر کـُهسار ، بیـــا کبــک دلـم
شور شاهین دنــا رفت و به چنگت نـگرفت
من چو آهوی به جــــان آمده ، ای کـوه دنا
سر نهـــادم به تـو هر سو و پلنگت نـگرفت
سوخت ای دوست سراپای مـرا اشک غــزل
سوز این شعلـــه چــرا در دل تنگت نگرفت
مسعود رضایی بیاره
بی تو بغض دلم از پنجـره لبریز تر است
برگریزان مـــن از بـاغچـه پائیز تـر است
رنگ چشمان من و سمت نگاهـم به افـق
از غـروب دل غمدیده غم انگیز تر است
می نشیند به دل ار سوزغزل نیست عجب
نغمه‌ی برگ خزان دیده دل آویز تر است
غلـط افتـاده اگر قافیـــه ای دوست ، ببین
اشک من قافیه پرداز و غزل نیز تر است
رفت آبـــان و رسید آذر و انــگار هنــوز
فصل پائیز من از مهر تو لبریز تر است
مسعود رضایی بیاره
پائیز ! چـرا این همه همرنـگ منی تو
محزون و غم انگیر و هماهنگ منی تو
با ساز من آیی به سخن گفتن و انـگار
در تار من و نـای من و چنـگ منی تو
پیچیده به هم اشک من و زمزمه‌ی تو
در نغمـه‌ی دلتنـگی و آهنـگ منـی تو
یک لحظه جدا از من و برگم تو نبودی
پـائیز چـرا این همـه دلتنــگ منی تو
زردیم و پُر از واژه‌ی دلتنگی و دردیـم
در نبض نگاه من و فـرهنـگ منی تـو
مسعود رضایی بیاره
گفتــی کــه چگونــــه‌ای ؟ خرابـــم !
انــــگار بـــه خــوابم و نــه خـوابـم
چون برگ خزان رسیده ای دوست
افتـــــــاده بــه روی مــــوج آبــــــم
تــــا آنــــــکه کـــــجا بـــــگیرم آرام
بـــر مــوجــــه‌ی آب مـــــی شتابـم
گفتــی کـــه چگونه‌ای ؟ چه گـویم !
دریـــــاب ! سئوال بــــی جـــوابـــم
ویــــــرانــــه‌ی کشوری پــــریشان
بـــعد از دو سه بُــرهـــه انـــقلابــم
آن تشنــــه کـــــه در دل بیـــــابـــان
دلبسته بـــه جــــــــــــلوه‌ی سرابــم
گـوینـــد که زنــــده‌ای ، ولــی مـــن
تصویـــر غـــریبـــه‌ای بــــه قــــابـم
مسعود رضایی بیاره
آتش گرفتــه صحرا ، از رنــگ و روی لالــه
پـــروانه مــی زنــد پــَر ، در جُستجوی لالــه
بانگ حــــزین بُُــلبـُل ، مــی سوزدم سراپـــا
بــــاد سحر کـــه بوسد ، زیـــر گلــوی لالـــه
ای لحظه‌های مستی هر جا و هر چه هستی
بُگــــــذار تـــا بنوشیم مـــی از سبوی لالـــه
حالــی نبینم از ایـــن ، خوشتر کنــار چشمه
چشمی به سوی ساقی ،چشمی به سوی لاله
عـــاشقتر از همیشه، آتش گــــرفته جــانش
پیچیـــده لای جنـــــگل، راز مـــگوی لالــــه
می آیــــد از کـــرانــه، آنـک نسیم و تـرسم
بـــازی کنـــــد ز مستی بـــا آبـــروی لالــــه
مسعود رضایی بیاره
نگاهی کــو کـه از مستی چو می در من بیامیزد
بر آرد از دلـم گـَـــرد و غبــار از مـن بــر انگیزد
بهشتت را نمی خواهم ز جان من چه می خواهی
لبـالب ساغـــری خـــواهـــم کـزو آتش فـرو ریزد
من آن مستم که دستم جــز سر ساغــر نمی گیرد
نمـی پرهیـــزم از کــاری کــــزو ساقــی نپرهیزد
هـــوا دلگیر و از هر سو صدای گــزمه مـی آیـد
بیا بنشین کــــه از جــــانم هــــوای تـازه برخیزد
جــــدا از ساغـــر و ساقــی ، قیامت را نمی آیـم
نبیند روز خـــوش جایــی که یـار از یـار بگریزد
مسعود رضایی بیاره
آه از ایـــن نغمــه‌ی بــاران و هــوای دل من
مرحمی هست در ایـــن نغمـــه بـرای دل من
پشت این پنجره در کوچه گره خورده به هم
بـــاز موسیقی بــــاران و صــــــدای دل من
بــغض پنهانی من بسته ره گــریه ، بخـوان
نغمـــه‌ای چنــد غــزل گونـه به جای دل من
دوست بـر بسنه لب از آنــــکه صدایم بکنـد
تـــو صـــدایم بکـن ای نغمـه سرای دل مــن
صبح پائـیزی و بـاران ، من و نــم نـم اشک
دارید این حال و هوا ، حال و هوای دل من
مسعود رضایی بیاره
به شقایــق بـه گـُل حسرت پــائیز سلام
به نــگاه تـو و آن شعر دل انگیز سلام
به قدم‌های تو و کوچه‌ی دلتنگ غروب
بــه سکوت و قـــدم پیر سحرخیز سلام
زندگی نغمه‌ی جاریست میان دو نـگاه
به تپش‌هـای دل و لحـن دل آمیز سلام
به همان نغمـــه‌ی لالائی مادر شب تـار
به سرود و سخن مـــرغ شباویز سلام
منـــم و پنجره و نـــم نم باران و غمی
که فرو ریخته در کوچه‌ی پائیز ،سلام
مسعود رضایی بیاره
چــه در دل دارد این چنگی، نوایی آتشین دارد
هــوای سینه و سازش ، هــوایــی آتشین دارد
گهی شور و گهـی شیدا، گهی زیر و گهی بـالا
مـرا مـی سوزد آوازش ، صــدایی آتشین دارد
نــوایش داد و بیــداد و نگاهش نــاله و فـریـاد
بــه دنبـــال که می گـردد ، نــدایی آتشین دارد
گهی جاری تر از رود و گهی دود و گهی آهی
دلش می سوزد و دانــم ، خدایــی آتشین دارد
اگر آه و اگـــر دردم ، اگر سرخ و اگـــر زردم
پُـــر از پـــائیـزم و بـرگم نمـــایی آتشین دارد
مسعود رضایی بیاره
شیــوه‌ی چشم تـــو هـوش از سر صهبا ببـــرد
فـــرصـت دم زدن از چـشم تمــــــاشا ببــــــرد
آیــــد از یـــــال دنـــــــا بـــاد سحر رقص کنـان
کــز نسیم نــفست هــــدیه بــــه صحـــرا ببــرد
جان صد غنچه گره خورده به مویت ، نگذار
کـه نسیم ایـــن همه شعرانه بــــه یغمــــا ببرد
چشم عـــاشق کش و آن کاکــُل تـُرکانـه‌ی تـو
دل بـــه غــــارت دهـــد و دیـده به اغما بـبرد
با تــوام ! های که می آئی از آن سوی غــزل
نـــــگـذاری کـــــه صبا بوئــی از اینجا ببـــرد
مسعود رضائی بیاره
