ما ستم‌ها دیده‌ایم از دوست، دشمن نیز هـم
از بهاران بـی وفـــایی دیـــدم از پــائیز هـم
داغ‌هــــا دارم بـه دل از لالــــه‌هـــایِ آتشین
برگ ریـــزانِ خــــزان وُ نوبتِ گــُلریز هــم
شور شیرینم، غـروبِ سرخِ رنـگِ بیستون
خورده‌ام از تیشه زخم از طعنه‌ی پرویز هم
قلب ایـــرانم که در من مانـده بعد از سال‌ها
خنجر فتـــح الفتوح وُ نیـزه‌ی چنــــگیز هـم
رخش مـــا را نابرادرهای مـا پــی کـردهانـد
برنمی خـــیزد صــدای شیهه‌ی شبدیــز هـم
مسعود رضایی بیاره
هر بهـاری غنچه دادم ، غنچه دادن را ندید
پیش چشمانش شِکُفتم ، هم شِکُفتن را ندید
برگ برگ از شاخــه افتـادم کنارش زیـر پا
زیر پــا دیگر چــرا جـان دادن من را نــدید
بــاد می آمد، دویــدم در پی‌اش در پیش باد
بـــاد را می دیـد وُ آن در پی دویدن را ندید
در خیــــالش تکیه دادم بـر سکوتِ صندلی
صندلی را دیـــد وُ آن از جـا پریدن را ندید
آه از آن نـوباوه‌یِ بـــاغی که دست روزگار
چیده‌اش از شاخـه وُ طعمِ رسیدن را نـدیـد
مسعود رضایی بیاره
لالــــه را بنـگر! ردایــی از غــزل پوشیده است
می به کف خوش با نسیم رهگذر جوشیده است
تــا ابـــد می آیــــد از کنــج لبش بــــوی بهشت
هر کـــه نوشین جــامی از کام دنا نوشیده است
بـــوی مـی می آیـــد و جــویی روان از انگبین
یا گلاب از چشمه سارانِ دنــــــا جـوشیده است
پیش پـــــای چشمه میشی وصف حال سلسبیل
وصف آبی مختصر در چشمه‌ای خوشیده است
گاه می اندیشم ایـن وصفی که گویند از بهشت
از دنـــــا شاید بـه آن آب و هــوا کوچیده است
مسعود رضایی بیاره
نه‌ام از دل ، نــه از دلــبر خبر نـه
نــه از آتش نــه خــاکستر اثـر نـه
نــه وی را مهر ما در دل، نه مارا
صبوری کـــردن و دوری دگــر نـه
نه او را سوی مـــــا گاهـی نگاهی
بریــــده دل ز مــا شاید، مگر نه !
نــه مـــا را سوز دل یک دم نشیند
خبر وی را هم از سوز جــــگر نه
نه تا وی می رسد دادم، نه از وی
اشاراتــــی ، پیامــــی مختصر نــه
گر ایــــن آتش چنین دامــن کشاند
نه می مـــاند ز مـا بال و نه پَر نه
نگوئیـــدم سفر کـن تــــا نسوزی
به آتش می کشم خود را، سفر نه
مسعود رضایی بیاره
خـــوشش بــــــاد آن نسیمِ نـــوبهاری
نـــــــــوای رود وُ کبـــــکِ کوهساری
کنـــــــار لالــــــــه وُ گیسوی خــــاری
رهــــــا بــــا کبــک وحشی رهسپاری
سرودِ کبــــــــک کــــوهــی را شنُفتن
هــــــم آوا بـــا نــوایش چــــامه گفتن
بــــه رویِ مخمـــلی از سبزه خـــُفتن
سپردن دل بــــه آهنـــــگِ شـــکفتــن
نسیم رهـــــگذر مست وُ هـــوا مست
نـوا مست وُ صدا مست وُ صبا مست
سحر عنبـــر نسیم وُ لالـــــه‌ها مست
همه سرمست وُ ما مست وُ دنا مست
مسعود رضایی بیاره
دردیست مــرا بـه سینه از دوست
امّــا چــــــه کنم که دارمش دوست
پیش کــــهِ بـَـــــرَم شکایت از وی
جان وُ دل و دیده هر سه با اوست
از وی گلــــــه پیش هر سه گـویی
چـون بـــاد روان وُ آب در جوست
من کــــوچــــه‌ی برگ ریـــز پائیز
او خاطره‌های خوب وُ خوشبوست
دنیـــــای غـــــزل نمـــون چشمش
رویــــای هـــــزاره‌هـــای آهـوست
مسعود رضایی بیاره
بیــــــا امشب کنــــــــار شعله در کُهسار بنشینیم
غـــــــزل گوئیم وُ تـــا بـــام فلــــق بیدار بنشینیم
بلنـــــــدای دنـــــــا، دل بیقرار و یــاریاری خوش
نشایــــد کبک کــوهی مست وُ ما هُشیار بنشینیم
برآید کم کمک مهتاب وُ مــا در جوش نوشانوش
به زیـــر پرتو مَــــه بـــــا نـــــوای تـــار بنشینیم
به نــــاگه بانگ برخیزد که هی هنگام کوچ آمــد
بیـــا فـــــارغ شبی تا وعـــــده‌ی دیـــدار بنشینیم
ز شیـــخ شهر بُگریزیم وُ بــــا وی در نیامیزیـم
چو غنچه سر به هم آریم وُ دور از خار بنشینیم
مسعود رضایی بیاره
مرغ خوشخوانِ چمن، ما هم بهاری داشتیم
موسم سوری و سوسن، روزگــاری داشتیم
سایــه گستر بود بــاغ وُ روحپرور روی گل
شور گــُل در سر، دلِ بـــی اختیاری داشتیم
بــی خبر از تنـــدبـــادِ روزگاران وُ خــــزان
لابـــــلای گلــبُن وُ گُـــُل شاخساری داشتیم
بخت یــار وُ گل به بــار وُ هم عنانم روزگار
تار خــوش گفتار وُ یـار کامکاری داشتیم
ژاله می باریدم از مُــژگان به گلبرگ غــزل
در نــــگارستان دنیــا تـــا نـــگاری داشتیم
محو گلبانـگ چکاوک در بهاران بـــوده‌ایم
تـــا دلِ درد آشنـا وُ بــــی قــــراری داشتیم
مسعود رضایی بیاره
سال وُ مَــه رفتند وُ مــن در انتظارم روز وُ شب
بی قرارم، روز و شب را می شمارم روز وُ شب
گفته بـــودی بــاز مـی آیم ، پس از عمری هنوز
می رود بـــا اشک حسرت روزگارم روز وُ شب
سازگاری کـــــردم وُ در وی نــــگیرد سوز مـــن
مانــــده‌ام بـــا ایـــن دل نــاسازگارم روز وُ شب
بـــــادِ بی سامان بَــرَد حسرت بـــه سرگردانی‌ام
تــــا خیــالت سر نهـــاده در کنـــارم روز وُ شب
دل نــــوازی مــــی کند شور خیـــالت در غـــزل
می سپارم دل بــه ساز وُ سوز تارم روز وُ شب
مهربـــــانی کـــردم وُ نـامهربانی کـــــرد وُ رفت
با خیالش روز و شب ره می سپارم روز وُ شب
مسعود رضایی بیاره
سر از خـــوابِ سحر بردار چــندی
قـــــدم نِـــه در بــرِ کُهسار چنــدی
رهـــــــا از عـــــالم وُ آدم، دلت را
بــــه آفــــاقی دگـــر بسپار چـــندی
تماشا کــــــن شکفتن را سحرگــه
کنـــــار غنچـــه‌ای سرشار چنــدی
به آب چشمه‌ای روشن فرو شوی
زِ جــــام چشم خــود زنـگار چندی
سلامی کن به کبک وُ کاج وحشی
قــدم از خــود برون بُــگذار چندی
رها شو آنچنان از خــود کـه گویی
زِ دنیـــــا رفتــــه‌ای انــگار چـندی
مسعود رضایی بیاره
