به خود گفتم کــه آن نامهربان آید ، نمی آیـد
بــه تسکینِ دلــم، آرامِ جــان آیــد ، نمی آید
نسیمی خُــرّم از کهسار برخیزد ، نمی خیـزد
بــه دیــدارِ چمــن سروِ روان آیـــد، نمی آیـد
شبِ تـاریک مــن مهتاب می تـابد، نمی تـابد
بشارت در شبی از آسمان آیـــــد، نمی آیـــد
پرستوی مهاجـر بـــاز می گردد، نمی گــردد
پس از عمری به سوی آشیان آید، نمی آیــد
تمامِ برگ وُ بارم را خزان خشکید، می گفتم
بهارِ دیـگری بعد از خـــزان آید ، نمی آیـــد
مسعود رضایی بیاره
بـا نفسِ صبا سحر شانه بـه شانه می روم
رود رونـده‌ایم وُ تـا سبزه روانـه می روم
بــــادِ سحرگـــه دنـــــا، بــــویِ نسیمِ آشنا
با بـغلی تـرانه از کوچه بـه خـانه می روم
بــا غــزلی کــه ساخته ابر بهار وُ فــاختـه
تا سرِ کوی لاله با چنگ وُ چغانه می روم
تــا بِدوم بـــه راه او بــوسه دهم نـــگاه او
گریه بهانه کرده از گونه به چانه می روم
اشکِ سحرنشد اگـــر بـر دل دوست کارگر
تیر دعــا روانـــه بـا آهِ شبانـــه مــی روم
مسعود رضایی بیاره
خــوش آن ساعت کـه بنشینم کنـارِ لالـه وُ نسرین
سبک برخیـــزم از دیـن وُ بگیرم ساغری سنگین
بـرآیـد نـم نمک مهتـــاب، شب آرام، مـن بـی تاب
بنوشم گــاه وُ بنیوشم ،غـــــزل‌هــا از لبی شیرین
رهـــا کُـــن تـــا بینــدازم، بیــــا بنشین بیــــاویزم
به دوشت مخمل ماه وُ به گوشت خوشه‌ی پروین
بر ایــوان آ که از هـر سو نهد رو بــر سرِ گیسو
نسیم از کوچه دست افشان وُ ماه از بام پاورچین
به جز ساغــر که را جــویم از او آسودگی بـویم
در این ایام پُر درد وُ در این شبهای بی تسکین
مسعود رضایی بیاره
اهـــورامزده بــومی ، یـــــادگار از مهر یــزدانم
فـــروغی جـــاودان از روزگاری دور، ایــــرانم !
منــــم گهواره‌ی خورشید وُ مهد تیـــر و آنـــاهید
خـــــروش کـــاوه، تیـــر آرش وُ شمشیر دستانـم
من آن بــومم که در آغـــــاز آن دنیــــای ظلمـانی
برآمــــد تــــابش خــــورشید زرتشت از خُراسانم
من آن خاکم که می زد بوسه‌ها از دور تا نزدیک
جهــان بر تخت جمشید وُ سران بــر طاق بستانم
منــم آن بـــاغ پُـــر گل ، زادگـــاه چشمه و باران
مبین امروز خاکی خُشک وُ بـاغی زرد وُ عریانم
نـه کارونم غـــزل نوشد نه بهمن شیر بخروشد
سترون تشنه مــی سوزد، لب زاینــــده رودانــم
مسعود رضایی بیاره
