صدای باران

نه صــدای پــایت آمــد، نـه صـدای پـای باران

چقــــدر در انتــــظارِ، تـــواَم وُ صــدای بـاران

 

نه به طبع من  نشیند نه به طبع کوچه شعری

چــو تـرانه‌های چشمت ، چو ترانـه‌های باران

 

دلِ ابـر تنگ وُ مــا را دلِ تنـگ، هر دو دارنـد

دلِ مــن هــوایِ گریــه ، دل او هــوایِ بــاران

 

چـه تـوان، گـره زِ بغضِ من و تـو نمی گشاید

نه مـرا هوای گریـه ، نـه تـو را دعــای باران

 

خـرّم آن زمــان کــه بــاهـم، تو بیائی وُ بیاید

نـم اشک شوق مــن بــا نـم بــا صـفای باران

مسعود رضایی بیاره