باد شب خیز

مسعود رضایی بیاره

باد شبخیز

شعر من بافه‌ی گیسوی کسی هست که نیست

غــزلم بـافتــه با مـوی  کسی هست که نیست

 

چـه کنـم ؟ عــاشق یک لالــه‌ی وحشی شده‌ام

نـگهم سوی گـُل روی کسی هست کــه نیست

 

بــاد شب خیـز دنــایم ، کــه سحرگاه بهـــار

مقصدم ناحیـه و کـوی کسی هست که نیست

 

خــــلوت جنــــگل پـــائیزم و در خـــلوت من

عطــر گیسو وهیاهـوی کسی هست که نیست

 

ای نسیم از بَر من بُگــذر و با خــویش ببر

لابــلای  نفسم بــوی کسی هست کــه نیست