آمــدم در کـوچــه‌ات بــا بـرگـریزانی دگر
ابــری‌ام، دارد نـگاهم شور بـارانـی دگـر
برگ پائیزیم وُ لبریزیم از آهنگی حـزین
در گلـو پیچیــده مــا را آه سوزانـی دگـر
پا بِنه در کوچه اینک تا در آمیزد به هم
نغمه‌ی پای تو با برگِ غزل خـوانی دگر
من غزل میریزم وُ پائیزِ رنگ آمیزهــم
زیر پاهایت غــزل از لای دیــوانی دگــر
گر گذشت این برگریزان وُ نیایی باز هم
انتظارت مــی کشم تــا بــرگریـزانی دگـر
مسعود رضایی بیاره
پریشانم، چه می بـودی، شبی همراز من بودی
شبی آرامِ جـــانِ من، دمــی دمساز مـن بــودی
هـــوای گیسوانت را پُــر از پــرواز مـی کردی
به شوق پَر زدن گاهی، پَر وُ پرواز من بودی
به پایان گر که میبردم سرودی را به چشمانت
سرآغــازِ رهی دیــگر به سوزِ ساز مـن بودی
بلرزیــد ار دلــی روزی از این آواز پُر سوزم
تو آن آهنگ پُر سوزی که در آواز من بـودی
تـو آن شعر دلارایی که بــا هـر نغمه می آیـی
به مضمون دو چشمانت غزل پرداز من بودی
مسعود رضایی بیاره
بـــادِ شبگیری کــه مـی آیــی زِ گیسوی دنا
چیدهای صد بوسه از گیسویِ خوشبوی دنا
لـحظه‌ای آهسته بُـــگذر تـا بــگیرم در بـغل
عـــطر آغــوشی که دارد بــویِ دلجوی دنا
بــاز کــن پیراهنت را تــا ببویــم یک نـفس
یک نفس بــویی که می آیــد ز پهـلوی دنـا
کبک دل پر می زند، سر در حصار سینه‌ام
کو پــری تا پـر گشایم لـحظه‌ای سوی دنــا
با کـــدامین واژه آرایـم غــزل را یک نگاه
نـــازِ آن چشمی که دارد نــازِ آهــوی دنــا
دل نشین آید غزل آنگه که در وصف آورد
بــوسه‌ی مهتــاب را بر طاق ابــروی دنــا
مسعود رضایی بیاره
کمی پرواز می خواهم ، ولـــی بــا ساز قشقایی
بــه پـــــا خیـزم بینــــدازم سر از آواز قشقایـی
هوا بــا دل درآمیزد ، در آن ساعت که برخیزد
بـــه گِــردِ حـــلقه‌ی آتش، سحرآغـــازِ قشقایـی
نــه در بـــاغِ دلارایـی، نشیند نــرگس وُ لالـــه
نه سروی ناز برخیزد، به نَشم وُ نــاز قشقایی
به هر کو ناله‌ی چنگی، نه محزونی نه دلتنگی
همان شیراز می خــواهم، ولـی شیراز قشقایی
به سوز آن دمِ سوزان ، به سازش آشنا هرگز
نـــگردی تـــا نـــگردانــی دلت دمساز قشقایـی
مسعود رضایی بیاره
نشد آنـکه بــاز بینم رخِ دوست بـارِ دیــگر
سر پـــــای او بـریزم زِ مــژه نثـــارِ دیــگر
به سرآمـد این بهـار وُ نشد انتظارم از سر
مگر آنــکه بــاز بینـــم رخِ او بهــارِ دیـگر
گلِ بـــاغِ انتـظارم، چــه کنــــم اگـر نـکارم
بـه رهت زِ آبِ دیــــده ، گـُلِ انتــظارِ دیـگر
پس از آن بهار کوته که شِکُفتم از نگاهت
نه شکفتـــه‌ام بهــارا، سرِ شاخسارِ دیـــگر
دل مـــن گرفته بــاری، زِ غبـارِ بی سواری
کــه بیایــد وُ نیایــد زِ پِــیاش سوارِ دیگر
نه فقط شکسته بالیم وُ به سوز دل بنالیم
ز پی‌ات به جا نهادی، غـمِ بی شمارِ دیگر
مسعود رضایی بیاره
پــریشان گیسوانت را بــه گـُــل آرایـــــه بــر بستی
تو خـــود از هر گلی خوشتر، بهار اندر بهار استی
چـــراغ لالــــه می سوزد، نــه همچون آتش رویت
زِ نیلــوفر گرو بُــردی ، غـــرورِ لالــــــه بشکستی
خُنک بــــادی کـــه برخیزد ، بــه گیسویت بیـاویزد
برویــد لالــــه از خـــاکش، کنــار هـر کــه بنشستی
به هـر گل‌دسته‌ای یک گـُــل ز نیکویی به چشم آید
ز خوشرویی از آن لونی، ز خوشبویی ازآن دستی
نسیم از تـــاب گیسویت به این سو مست می آیـــد
خوش آن بادی که برخیزد ز گیسویت به سرمستی
مسعود رضایی بیاره
گفتـم غــــزلی ، روحِ مــرا وقتِ طعام است
گفتند کــه دیـوانــه،غــــزل سِحرِ کلام است
گفتـم کــه مــــلولم! قـــدحــی بــاده بنوشم؟
گفتند کــــه در مشرب ما بــاده حـرام است
گفتم کــه کنم طبـــع دلم را به طرب راست
گفتند کـــه طـرح طرب از سوی ظلام است
گفتم بخورم می ، نخـــورم خـــون خلایق !
گفتند که این خواجه هم از خیل خیام است
گفتند بهشت است، رخ حور نه زشت است
«گفتم کـه مـرا مــاهِ رخِ یـــار تمــام است»
مسعود رضایی بیاره
اینگونــه در آئینــه مشو غـــرقِ تماشا
آئینه چـــه می داند از این وسعت زیـبا
سنگ است دلِ آینــه یک مــوج نلـرزد
سوگنـد بـه زیـــبائیت ای وسعت دریـــا
رفتـی و نرفت از دلـــم آهنـگ نــگاهت
کی می رود از یــاد من آن نغمه نگارا
ایّــام به حُــــزن آرد وُ بــــر دل بنشاند
مـوسیقیِ آمیختــــه بــا خــاطره‌هــا را
صد برگ غزل ریخته در کوچه‌ی پائیز
خالیست ترا جــای وُ مـرا ذوق تماشا
مسعود رضایی بیاره
