پر بسته

مسعود رضایی بیاره

پر بسته

گــر بــاد شوم بر تو وزیــــدن  نتــــوانـم

ور نـــــاله  شوم در تــــو رسیدن نتـوانم

 

مـن آتش افتـــــــاده به پیراهن خــــویشم

می سوزم و از شعلــــه  رهیـــدن نتوانم

بر خــواسته‌ام از دل و بر مُـــژه نشستم

آن قطـــــره‌ی اشکم کــــه چکیـدن نتوانم

 

تا نـــوشم از آن چشم سیه جـام پیــــاپی

لب از لب پیمــانــــه بریــــــدن نتــــوانم

 

در بال و پرم بنگر و سنگم مـزن ای یـار

بـــا بـــال و پــر  بسته  پــریــــدن نتـوانم

 

حسرت برم از بــاد که بر رشته گیسوت

یک لحظــــه چـــرا دست کشیدن نتــوانم

 

سرشار ز بـــــوی تـوام و شوق شکفتن

چـــون غنچه ولــی سینه دریـدن نتوانم

خوش منظــــره‌ای بود چمنزار نـگاهت

افسوس در ایـــن سبزه چمیدن نتـــوانم