خاکستر

مسعود رضایی بیاره

خاکستر

کــوچه در کوچــه، دست از این دفتر ، بـاد بازیگر ، بر نمی دارد 

هر ورق از من ، مـی برد سویی، دست از این دفتر بر نمـی دارد

خش خش بـــرگ و عــابری تنهــا ، از درختــانم ، برگ می ریزد

بــاد بـــارانی،  مــی رود امــا  ، از نـــگاهـم سر،  بــر نمی دارد

در بَــرِ مغرب ، مـی رود خورشید ، بسترش پیدا ، زرد ، نارنجی

رنگ دلتنگی ، تا افـــق جــاری، چشم از ایــن بستر بـر نمی دارد

جنگل از بـرکه ، نیمه شب پُرسید، موج نا آرام در نگاهت چیست 

موج اشکش گفت ، نیمه شب مهتاب ، دل ز نیلوفر ، بر نمی دارد

کــرد خاکستر ، بی وفــا ما را ، پــا کشید از مـن ، با وفــا یـادش 

شب کـه می آیـــد، تا سحرگاهــان ، سر ز خــاکستر بر نمی دارد 

 بـــاد پائیزی ، کــوچه در کــوچه ، می رود هر سو ، با گل پرپر

می پَـــرد نــالان ، سهره و چشم از ، گلبُــن  پـرپـر بــرنمی دارد