سایه افکار

    مسعود رضایی بیاره

         سایه افکار

صدایم زد کسی ؟ دلــدار مــا بـود !

صــــدا آری ، صــدای یـــار مــا بود

 

ولــی مـن در کجـا ، اینـک کـجـا او

عبــور سایـــه ی افــکار مـــا بـود !

 

شب از نیمه گذشته ، مه بلند است

طنین خــــواب نـــاهشیار مــا بود !

 

کسی بـوسید مـــه را در دل شب ؟

گمانم بـوسه بر مــه کــــار مـا بود !

 

گمان کـــردم که روی مـــاه در شب

رخ دلـــدار مـــه رخسار مـــا بـــــود

 

یکــی آمــــد کنـــارم مــحو بگذشت

شبیه سایـــــه و انــــگار مــا بــــود

 

مــرا مـی دیــد و گویی خــواب بیند

روان خفتـــــه ی  بیــــدار مـــــا بود

 

کنار گـُل خیـــالی خــواب می دیــد

وصــــال ســاده ی دشوار مــا بـود

 

قضا می جست کــوته جـــایگاهی

نــگاهش بــر سر دیــــوار مــا بـود

 

بر آمد نــاله ای در شب رضــــایی

صـدای شکوه هــای تـــار مــا بود

 

اگــــر ای عشق اعجازی نـــداری

چــه کارت با دل بیمـار مــا بـــود ؟

 

نهــــادی مهر مـــاهی در دل مــا

کــه کار وی همه انــــکار مــا بود

سهره مهر

مسعود رضایی بیاره

سهره ی مهر

روزی که بستی ، از کوچـه بارت

بـــا دل نشستیم ، بــر رهگذارت

 

می رفتی و ما ، در پیچ  حسرت

هرگز نـکندیم  ، چشم از غبـارت

 

هر جا کـه اشکم افتـاده ، روییـد

گـُـل هــای حسرت از انتــظارت

 

جـز بـرگـریـزان  ای  روزگـــاران

بــرگی نـدیــدم بــر شاخسارت

 

روزم سیـاه و شـامم سیــه تـر

فـرقی نـدارد ، لیـــل و نهـــارت  

 

غیر از سیـاهی  ، در تــو ندیدم

آتـــش بــــیفتد،  در روزگــــارت

 

با عشق میگفت اندیشه حیران

سر در نیـــارم از کــــار و بـــارت

 

گـه نـی نهـــاده  لب بـــر لبــانت

گـــه جــام بـــاده سر در کــنارت

 

گـاهی بـه آهـی سوزی دلت را

گاهــی نـگاهـــی از چشم یارت 

 

از ما گـــریزان ، دیـــوانه هستی

دیـــگر نـــدارم کـاری بــه کــارت

 

ای سهره‌ی مهر هر گـه  بمیری

گــــُل بــرنــدارد سر از مــــزارت

 

امشب رضــایی ، آتــش فتـــاده

در ســوز آه  و در سیـــم تـــارت

نوای تار

مسعود رضایی بیاره

      نوای تار

سیه چشمان من تب دارم امشب

سر شب تا سحر بیـــدارم امشب

 

خیــال روی تــو نـــگذارد ای یـــار

که دیـــده روی هم بگذارم امشب

 

 نــدارم چـــز خیــالت ، مهربــانی

بــه تیمــــار دل بیمـــــارم امشب

 

چـــو آتش در نیستانــی ،  خیالت

گـرفته شعله در افــــکارم امشب

 

نمی خـواهم می و مینا و مستی

که از افـــکار تـو سرشارم امشب

 

غمــی همرنــگ چشمان سیاهت

گـــرفته شعـــــله در آوارم امشب

 

جوانمردی کن ای غم لحظه‌‌ای هم

رهـــــا کن با خیـــال یـــارم امشب

 

به یـــادت ژالـــه می ریزد ، نـگارا !

میـــــان دفتـــــر اشعــارم امشب

 

بـه آتش می کشد جــانم رضـایـی

نـــــــوای سوزنـــاک تــارم امشب

 

اکــر آتش زنم در خانــــه‌ی عشق

خـدا داند که من حــق دارم امشب

به جان پائیز

         مسعود رضایی بیاره

         به جان پائیز

برخیز و بیــا بـه جـــان پــــائیز !

چنـــدی مـن و تو میان کـــوچه

یا پشت حیـــــات و بین جـــالیز

با هـم دو سه ساعتی بگـردیم

تا لحظـــــه‌ی خـوب  زنـــدگانی

تا مــــــرز جنــــون جــــاودانـی

با خــواندن نغمــه‌ای دل انــگبز

با اسب خیـــــــال درنـــــوردیم

برخیز و بیا کـه دست در دست

در خش خش برگ هـــای پائیز

از آنچه که رفته است یا هست  

بی وقفه به زیــر گوش یک ریـز

گوییم حــکایت و چــــو بـــاران

یــــا گـــریه کنیم یــــا بخنـدیم !

برخیز و بیا کـه وقت تنگ است

برشانــــه و زیر هـر در درختی

تصویر قشگ رنـــگ رنـگ است

حیف از تــــو کنــار من نباشی

احساس قشنگ و چشم زیبات

سهمی نبرد از ایـن نقــــاشی

حیف از تــــو و آن نـــــگاه زیبـا

آن حــالت خوب و گـــرم و گیرا

نی جــــای تأمل و درنگ است

برخیز و بیا کـه وقت تنگ است

تا سال دگـــــر که بــــاز پــائیز

برگردد و سر زنـــد بـه جـــالیز

شایـــد کــه نباشم و نبــاشی

ما شیشه و روزگار سنگ است

برخیز و بیــــا کــــه پــا گذاریم

با هــــم بــــدویم و جـا گذاریم

پشت دو سه باغ آن طــرف تر

آنجـــا کـــه کـــلاغ مـی زند پر

غم هــای زمـــانه وا گـــذاریم

 پرواز کــلاغ هم قشنگ است

برخیز و بیـــا که بــاز بــا هــم

آهسته و گـرم و نـرم و نم نم

شعری و تــــرانـه‌ای بخوانیم

تـا پشت بـــلوط پیر یـــک  دم

آهسته کنــــار هـــم بمــانیم

در چشم تو محو و غرق گردم

مــــن بــرگ بلوط پیر هستم

چشم تـــو فروغ آذرنـگ است

 

ای کـــاش دوبـاره بــاز گردی

آن همـدم  دلنـــــواز گـــردی

باز آی که موسمی عزیز است

پائیز و ایــــام بـــرگ ریـز است

بی تو دل من چقدر تنگ است

من و پائیز

مسعود رضایی بیاره

  من و پائیز

اینـجا  همه سبزند ، سوای مــن و پــائیز

نارنجی و زرد است ، نمای  مـن و پــائیز

 

دلتنگ نـــم اشک  و دم تنـــگ غــــروبیم

نمناکی و سرد است ، هوای من و پائیز

 

در خـلوت و خـاموشی ایـن جنــگل تنها

نشنید کسی لحن صــدای مـــن و پائیز

 

غمنامه‌ی صد بـاغ  دل افسرده نـــهاده

درسینه‌ی سربسته خدای مــن و پــائیز

 

جز تک گل حسرت زده‌ی زرد و سفیدی

بــر شاخه بری نیست برای من و پائیز

 

پیچیده میان غــــزل و کـــوچه‌ی غمگین

آهنگ پـــر از خــاطــره‌هـــای من و پائیز

 

تقدیر مـــن این بــوده ز دست کـه بنالم

همرنگ غـــم افتاده حنــای من و پــائیز

 

شب تب کنــم و روز بسوزیم و بــلرزیم

گرم است و گهی سرد دمای من و پائیز

 

بــا ایـن همه ای یــار دلــفروز ، نـــدارد

فصل گل و آلالــه صـفــای مــن و پــائیز

 

بگشای رضایــــــی در دل تـــا بــگشاید

غم‌های فرو بسته ز پــای مـــن و پائیز

نرگس بهبهان

          مسعود رضایی بیاره

                          نرگس بهبهان

نــرگسی هـا  نرگسی هـــا ، نرگسان  بهبهانــی !

مـــی دهی از نــو دوبـــاره ، بــــوی پـاک  مهربانی

 

مـــی دهی بــوی کسی را ، بوی پاک نـرگسی را

آه از آن  نــامهربــانی ، آه از ایــن آتش بــه جـانــی

 

در زمستــانــم بهــــاری ، یــــادم  آری  یــــادگاری

از تــو در دست نــــگاری ، بر دلــــم آتش فشانــی

 

مـــن کجــا اینـک کجا او ، نـرگسی‌ها  کـو وفــا کو

سر بنــه بــر شانه‌هــایم ، ای گـــل زیبا  زمــانــی

 

تـــا ببـــارم دانـــه دانـــه ، نــالــم از دست زمـــانه

گـم شدم ای نـرگسی‌هــا ، در میان بـــی نشانی

 

بوی او را می دهی تو ، شعله در من می نهی تو

گــوش کـن تا بــا تــو گویم ، از غــم و سوز نهــانی

 

یـادم آوردی  نـگاهش ، یـاد از آن چشم  سیاهش

آتشی از نـــو دوبــاره  ، در وجــــودم مـی کشانی

 

بنــد بنـــدم نــالــه دارد ، دشت جــانــم لالـــه دارد

سر بنه  تـــــا سیر بــویم ، یــــــادگار بــــوی آنـــی

 

نرگسی‌هـا گر که آمد ، پیشت آن آهــوی وحشی

گو چه بازی بود  کــردی ، با مــن و این زنــــدگانی 

 

 نــامت ای نــامهربـــانم ، تــا همیشه  بـر زبـــانم

گـُــل بــه یـادت می نشانم  ، داغ دل را بــاغبــانی

سیه چشم

مسعود رضایی بیاره

           سیه چشم

سیه چشمـــان مـــن بیمـــارم از تـو

سر شب تـــا سحـــر تب دارم از تـو

 

نه در خــــواب و نـــه بیداری نـــگارا

رهـــا می گــردد این افکــــارم از تو

 

نـــه دست آنــــکه دستانت بــــگیرم

نــه پــای آنـــــکه دل بـــردارم از تــو

 

چـــو بیماری که مـــی خواهد بمیرد

گهی بیهوش و گــه هشیارم از تــو

 

میــان دشت سینه لالــــــــه رویـــــا

شقایــق رُسته بــر گلـــــزارم از تـو

 

میـــــــــــان آسمـان دیــــــــــدگـــانم

ستـــــاره تـــا سحر بشمارم از تـــو

 

مـــن آن  ابــــر بهــــارانم کــــه دارد

به دامـــن جـــــوی‌ها کهسارم از تو

 

دل انــــــگارد که داری با وی اُلفت

بـــگــو دل را کــه مـن بیــزارم از تو

 

زمـــانــه صـــد بهــــــــانه پیشت آرد

ببنــد تـــا ره دیـــــــــــــــدارم از تــــو

 

به صحــــــرای دلــم گــر پـــا گـذاری

برآرد دسته‌ی گُـــل خــــــــارم از تو

 

گُــــل مــــریم میــان دشت جــــــانم

شقایق سر بسر مـــــی کارم از تو

حسرت

                     مسعود رضایی بیاره

                               حسرت

تــو ای همواره در خــــــاطر ، کجایــی دوستت دارم

نــدایـــی در دل شب  یــا خـــــــــدایی دوستت دارم

 

غــریب افتـــــــاده ام در بین اصحــــــاب چمـــن باز آ

ز مــن بیگــــــانه ای یــا آشنیـــایـــــی دوستت دارم

 

نشستم بـر سر راهــت ،  تمــــــام عمـــــر بنشینم

پس از عمری بیایــــی  یا نیایـــــــی  دوستت دارم

 

نیاندیشم به تو ،  قلب از تپیدن بــاز مــــــی مـــاند

نفس های منی ، جانی هــــوایــــی دوستت دارم

 

نشانت جــویم ازهر سنگ و هــــر آهنــگ دلتنگی  

اساطیــر منــــی  ،  راز دنـــــــایی  دوستت  دارم

 

تنــــم خشکیــده و گلبــرگ پــــائیز غــم انـــــگیزم

دل و جـان منــــی از من جــدایـــی دوستت دارم

 

تمام شب به امیــدت به مشرق چشم می دوزم

که لبخندی زنـــی از نـو بـــرآیـــی  دوستت دارم

 

به لب جـان دارم و در حسرت رویت نمــی افــتد

بــر آور آرزویــــــی از رضایــــــــــی دوستت دارم

افسانانه

          مسعود رضایی بیاره

             افسانه

شب آمـد مــاهتاب آمد ، پـی میخانــه مــی گـــردم

ز خــود گم گشته‌ای دارم، پــی پیمـانه مـی گردم

 

بگـوی از من در ایــن صحرا بــرای لالــــــه‌ی حــمرا

درآن شب‌ها که می تابی و من افسانه می گردم

 

گهی دیوانه و گاهی چو مست  رسته از هوشی

پــی آن آشنـــای دل ، ز خــود بیگانــه مـــی گردم

 

الا بـــاد سحرگاهــــی ،  بــه گلبـــرگ بنــاگوشش

نلرزان حلقـــه‌ی گیسو که مـن دیــوانه می گردم

 

رهـــا کـــن گیسوانش را نهـــــالش را نلـــرزانــی

که همچون شهر بــم آنـی تلی ویــرانه می گردم

 

بپوش از من رخ ار خواهی نسوزی تار و پودم را

که بر روی تو بــی پروا تر از  پــروانه مـــی گردم

 

من آن صیدم که می بیند رضایــی دام و بی پروا

میان دام مـــی آیـــم به گـــرد دانـــه می گـــردم

دنا