بهار دیگر

به خود گفتم کــه آن نامهربان آید ، نمی آیـد

بــه تسکینِ دلــم، آرامِ  جــان آیــد ، نمی آید

 

نسیمی خُــرّم از کهسار برخیزد ، نمی خیـزد

بــه دیــدارِ چمــن سروِ روان آیـــد، نمی آیـد

 

شبِ تـاریک مــن مهتاب می تـابد، نمی تـابد

بشارت در شبی از آسمان آیـــــد، نمی آیـــد

 

پرستوی مهاجـر بـــاز می گردد، نمی گــردد

پس از عمری به سوی آشیان آید، نمی آیــد

 

تمامِ برگ وُ بارم را خزان خشکید، می گفتم

بهارِ دیـگری بعد از خـــزان آید ، نمی آیـــد

مسعود رضایی بیاره