گـر گـــذار افتد مرا این بــار بر سامـان دوست
بر نمی دارم سر از پای و دل از دامان دوست
بـــوی گــُل می آیـــد و عـــــطر دل اردیبهشت
مــی نهم در هر غزل یک تار مو از آنِ دوست
نیست در تقویم ما بــــرگی به نـــام فــرودین
اُلفتی دارد دلــــم بـــا مهر بـــی پــایان دوست
مــن کجـــا ، دُر چیـدن و آوردن از دریـا کـجا
موج صد دریا غـزل می آیـد از چشمان دوست
جان خــارا را غـــزل‌هـــایـم بــه آتش در کشد
حیرتی دارم ، نمی گیرد چـــرا در جان دوست
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۳ دی ۹۷ ، ۱۰:۴۶