زن ایلی

زنِ ایلی

یک بــــاغِ پُر از سیب و اناری زنِ ایلی

تاجی به سرِ فصلِ بهـــــاری زنِ ایــــلی

 

زیباست گـــُلِ نرگس و آلاله ، ولــــی تو

یک دانـــــه‌ای و حرف نداری زنِ ایــلی

 

ماننــــــد نسیمی کــــه وزد از سر کُهسار

دل می بـــــری و دل نسپاری زنِ ایـــلی

 

آهنـــگِ در آمیختــــه بـــــا حس غریبی

در نی لبک و نــــاله‌ی تـــاری زنِ ایلی

 

تنــدیس خـــــدا بانـــــوی ایران قـــدیمی

یک جام پُر از نقش و نگاری زنِ ایــلی

 

رفتند عیّــاران همـــه از شهر و سپُردنـد

آنـــــک به تـــو آئین عیــّاری زنِ ایــلی

 

گردونه‌ی مهر است بهاری که به صحرا

بـر تــوسن رخشنده سواری زنِ ایــــلی

مسعود رضایی بیاره