پریشان گیسوانت را

پــریشان گیسوانت را بــه گـُــل آرایـــــه بــر بستی

تو خـــود از هر گلی خوشتر، بهار اندر بهار استی

 

چـــراغ لالــــه می سوزد، نــه همچون آتش رویت

زِ نیلــوفر گرو بُــردی ، غـــرورِ لالــــــه بشکستی

 

خُنک بــــادی کـــه برخیزد ، بــه گیسویت بیـاویزد

برویــد لالــــه از خـــاکش، کنــار هـر کــه بنشستی

 

به هـر گل‌دسته‌ای یک گـُــل ز نیکویی به چشم آید

ز خوشرویی از آن لونی، ز خوشبویی ازآن دستی

 

نسیم از تـــاب گیسویت به این سو مست می آیـــد

خوش آن بادی که برخیزد ز گیسویت به سرمستی

مسعود رضایی بیاره