اینگونــه در آئینــه مشو غـــرقِ تماشا
آئینه چـــه می داند از این وسعت زیـبا
سنگ است دلِ آینــه یک مــوج نلـرزد
سوگنـد بـه زیـــبائیت ای وسعت دریـــا
رفتـی و نرفت از دلـــم آهنـگ نــگاهت
کی می رود از یــاد من آن نغمه نگارا
ایّــام به حُــــزن آرد وُ بــــر دل بنشاند
مـوسیقیِ آمیختــــه بــا خــاطره‌هــا را
صد برگ غزل ریخته در کوچه‌ی پائیز
خالیست ترا جــای وُ مـرا ذوق تماشا
مسعود رضایی بیاره
۱ نظر
۰۹ شهریور ۰۰ ، ۱۳:۴۸