آسمان خیال

مسعود رضایی بیاره

آسمان خیال

از مـــن ای دوست اگر یـــاد بــری یا نبری

گـُــل افــکار منی  ، تــازه تر از تـــازه تــری

سرسبد هستی اگــر از من پـژمرده گهی

نکنی یـــاد و به هیچم بخـــری یــا نخــری

روشنی بخش نگاه من و دنیای من است

به همان خاک عزیزی که از آن می گذری

آه ، انــــدازه ی آن بــرگ نیرزم کــه سحر

بوسه بر او بــزنی ، در نـگهش می نگری

آسمان است خیـــال مــن و مهتاب توئی   

دائما در دل و بر دیـــده ی مــا در سفری

سر شب تا سحر آشفتـــه‌ی افــکار توام

چه کنم ، از  دل دیـــوانه‌ی مـا بـی خبری

منم آن سهره‌ی دلداده کـه بر گرد سرت

نغمه خــوانی کند و  گــاه زنــد بال و پری