بارانی

بهاران آمــــد وُ باران ، غبـــار از دل نمی شویی

سُراغ از مـــا نمی گیری، نشان از مـا نمی جویی

 

لبان لالــــــه  می خنــدد، دهـــــان غنچه می بوید

چرا چون گل نمی خندی، چرا چون گل نمی بویی

 

بـــه گلشن آ کــه از چشمت گـُل و بلبــــل بیاموزد

یکی معنـــای خوش بویی یکی طرز غــزل گویی

 

خــوشا بـــادی کــه برخیزد زِ کُهسار وُ در آمیزد

شمیم بــــاد وحشی بــا، نسیمِ عــــــطر گیسویی

 

دنــــــا، بــالا بـــلا حـــالا، سراپـــا لالــه و سنبل

به تـــن داری دلارا تر، به هــر منظر ز مینویی

مسعود رضایی بیاره