بوی شبنم

مسعود رضایی بیاره

بوی شبنم

دست هایت بـــــوی شبنم بوی بـــاران می دهد

هر گُــــل پژمرده‌ای را چشم خنــــدان مـی دهد

از فــــــرشته برتر و از برگ گـُـــل نـــازک تــــری

خنـــده‌ات بــوی خــدا و بــــوی عرفان می دهد

مــــرگ چـــون بیند به چشمانت سرود زنــدگی

دل به دارو مــــی سپارد تـن به درمان می دهد 

خـــــار اگــر در بین دستانت بـــــر آساید دمــــی  

بــــوی گـُــل‌های بهشتی بوی ریحان می دهد

گـر اوستای نــــگاهت  خـــــواهد از انجیـــل دل

پیش اعجاز نـــــگاهت دل به قــــرآن مــی دهد

گفته‌اند از چشم لیلی قصه‌ها ، چشمت به این

قصه و افسانـــه‌ها تا هست پــایــان مـی دهد

شاخـــه‌ای می کارم از گلخنــده‌هایت را به دل

حالتـــی زیبـــا و رویـــایی به گلـــدان مـی دهد