آهـو به چمن بینم یـا اوست، بنـام ایـزد !
شیرین تـر از این خوابی، با دیده نیامیزد
آهنگ نــگاهش را کــو جـامــه‌درانی تـا
بــــا چنـــگ نکیسایی شوری دگر انگیزد
بـا دل سخن از هـر در گفتیم وُ نمی گیـرد
یک حادثـــه می افتـد صد واقعـه بـرخیزد
دل می رود وُ دانـــم ، او بـاز نمی گردد
گر در پی دل خون از هر مژه فرو ریزد
هر رشته ز اشکم را می تابم وُ می بافـم
تــا خـوشهی شعرم را بر شانــه بیاویزد
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۲۰ تیر ۰۰ ، ۱۰:۰۹