رقص بــاران یا صدای پای اوست
مژده مـی آید مرا از سوی دوست
می دود هــر سو نـــــگاهم بـــی قرار
هر طرف چشمان من در جستجوست
گر چه افتادم چو اشک از چشم او
دارمش مانند چشمِ خویش دوست
هـــر چـــه مـی آیـد صــدا نزدیکتر
دل نمی گُنــجد مرا در زیـر پوست
لا بــــه لای اشک چشمم، چشم او
رقص آهـــو در کنــارِ آب جوست
می رسد روزی کـــه ایــن آوازِ پـا
آرزویی دور وُ رویــــایی نکوست
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۱ خرداد ۰۰ ، ۱۳:۳۴