غزل واره

مسعود رضایی بیاره

غزلواره

یک شهر پُـــر از میکــده و بــــاده‌ی ناب است

چشمت که غزل واره‌ای از شعر و شراب است

 

بگـــذار از ایـــن  جـــام غــــزل گـــونه بنوشم

نوشیدن از این جـام غــزل عیــن صواب است

 

هـر شب بـــه تـــو انــــدیشم و انـــگار خیــالم

بر بستری از بـوی گـُل و لاله به خـواب است

 

نیــلوفـــر احساس منــی  هـــــر شب و دانـــم

نقشیست غـزل گونه ولـــی نقش بــر آب است

 

زیباست غــــزل هـــای مــن امـــا به نـــگاهت

تنــــها غـــزلی هست کــه در شهر کتاب است