باغ ازل

مسعود رضایی بیاره

باغ ازل

این چـه مستیست که با چشم تو آمیخته‌اند

چـه شرابیست در آن چشم سیـه ریخته‌انـد

 

عشق مـی داند و بی تابی شب های فراق

حالت  چشم تـــــــرا از چـــــه بر انگیختـه‌اند

خلقت چشم تو  و نالـــــــــه‌ی اصحاب یقین 

آب پاکیست کــه بر دست خـــــــدا ریخته‌اند

مگــــــر از بـــــــاغ ازل بر سر گلبـــرگ رخت

شبنم و بـــــوی دل آورده  فـــــــرو بیخته‌اند

نه فقط سهره‌ دیوانه‌ات  آشـفته‌ی توست

نـــرگس و نسترن و لالــــه چـــرا شیفته‌اند

من اگـــــر عــــاشق و دیــوانه ز مـادر زادم

عـــــارف و زاهد دلـــداده که  فــرهیخته‌اند