مسعود رضایی بیاره

                   پرده ی شهناز

ساز کن تـار و  دفــی تا غـزلی  ساز کنم

بــاز بــا یـاد غــزالـــی ،  غــزل آغــاز  کنم

 

یــادی از چشم سیاهش کنم و از تـه دل

بـر کشم آهـــی و آتش بـــه دل ساز کنم

 

شعله‌ور گردم و در نــالــه‌ی سنتور افتم

شـور نــی بــا شرر سینه هــم آواز کنـم

 

قفسم ره نــدهــد تـا کــه بـر آرم نفسی

بــه هـــوایش بــزنم بــالی و پــرواز کنم

 

تـا نمیرد دلــم ازغصه دراین کنـــج مــلال

آهـــی از سینه بــر آرم نفسی بـاز کنــم

 

بــاز گـرد آهـوی رم کرده‌ی صـحرای دلم

تـا بـه نــاز نـــگهت زنــــدگی آغـــاز کنـم

 

ایــن مـن و این تـو و این تار وجـودم بنـواز

کـه حکایـات دل از پـــرده ی شهنـاز کنــم

 

سهره‌ی عشقم و پر بسته‌ی زندان فراق

یــادی از چشم تــو و  نـرگس شیراز کنم

 

کـوک کـن ساز غـزل تا که رضایـی امشب

شکوه  از بخت بـد و  کـــوکب نــاساز کنم