گاهــی از کوچـــه‌ی تنهائیِ خـــود می گــذرم
لحظه‌ای چند در این گوشه به خود می نگرم
کوچــــه‌ام پُر شده از کــــوچِ غریبانــه‌ی من
کوچه خــــالی و من از رفتن خــود بی خبرم
نیست جـز تـوده‌‌ای از حسرت وُ آوار پُـر از
آرزوهـــــای فــــرو ریختـــه در دور و بَــرم
قــــــدم آهسته نــهم بر سرِ پــــائیز وُ بهـــار
نیست در رهــــگذرِ بــرگِ ایـــــــــامی اثـرم
بــرگ پـــــائیزی‌ام وُ همسفر بــــادِ خـــــزان
تــــا کجا وا نهــــد از شانه‌ی خـود همسفرم
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۴ تیر ۰۰ ، ۱۰:۵۰