عهد

سعود رضایی بیاره

عهد

چنــــان آســان ربــــــودی دل ز دستم

کــــه حیران از تــو و چشم تو هستم

میـی  نـوشیـــــدم از چشمان مستت

کــه تــا صبـــــح  قیامت مستِ مستم

به جــرم کفــرم ار صـــد بـــــار سوزند

تـــرا از جـــــان و از دل مــی پـــرستم

اگــــــر آتـش  ببــــــارد  ، برنـــــــگردم

                                                          از آن عهـــــدی که بـا چشم تو بستم

تو دیــگر نیستی آن گُــــل که بـــودی

ولی من سهره‌ای هستم که هستم