پنجشنبه, ۱۴ اسفند ۱۳۹۹، ۰۹:۱۸ ق.ظ
ابری
ابـــــری‌ام، سر مــی گذارم رویِ دیــوارِ دنا
تا ببــــارم نــرمه نــرمـه، پــایِ کهسارِ دنــا
در غـــــزل پیچیده سوزم، تــا بمانــد یـادگار
بــــوسه‌هـــــای آتشینــم روی رخسار دنــــا
بی قرارم، هـــر نفس یک سینه دارم گفتگو
با گــُلِ اشک وُ نسیم وُ خــــار وُ پیــوارِ دنـا
کبک کهسار تو بــودم، پر شکسته می روم
تـــــا نهـــم سر در کنــــارِ سنگِ کهسارِ دنا
ابری‌ام، ره ده که بگذارم سری بر سینه‌ات
لالــــــه‌ی روئیــده بــر آغـــوشِ تبــدار دنـا
مسعود رضایی بیاره
۹۹/۱۲/۱۴