غزال و غزل

مسعود رضایی بیاره

غزال و غزل

انگارهمین لحظه،همین خانه ،همین ثانیه‌ها بود

مــن بـــودم  و او بـود و همین حال و هوا بـود

 

در وسعت چشمــــان سیــه فــــــام  وی انــــگار

باغــــی ز غــــزل ، منظره‌ای رو به خـــدا بــود

 

هــر منـــــظره حیـرتــــکده‌ای ، روح و روانـــی

در بــرگ گـُـل و جـــان و دل و بــــاد صبــا بود

 

سین سخن از شاعــر شوریده نپرسید ، نپرسید

ایـن یاس،جگر گوشه‌ی احساس دنا بود دنا بود

 

مـــن محـــو تماشا بـــه نـــــــگاه وی و انــــگار

آتشکـــــدهــا  در دل و در سینــــه‌ی مـــا بـــود

 

خوانـــدم غـــزلی تــــازه بــه مضمون نـگاهش

مابین غـزال و غزلم فاصله‌‌ها ،  فاصله ها بــود

خوشه‌ی اشک

مسعود رضایی بیاره

خوشه‌ی اشک

شعر یعنی غزل از چشم تو می ریزد و بس

بــوی آویشن و خــاری ز تو برخیزد و بس

 

شعر یعنی غزلی ناب تر از خــوشه‌ی اشک

بــه تمـاشای تـــو با چشم در آمــیزد و بس

 

شـعر یعنـــی کـــه نسیم نفست در دل دشت

شعله در جــان من و لالـه بر انگیزد و بس

 

شعر یعنی کــه بهــار آیــد و از عــطر دلش

خـوشه‌ای بر سر گیسوی تـو آویــزد و بس

 

شعر یعـنی کــه به ژرفــای نگاهت ، نگهم

نرم نرم از سر هر مـژه فــرو ریزد و بس

شقایق

مسعود رضایی بیاره

شقایق

بیـــا نسیم سحرگـــه ، بیـــا بـه خـانـه‌ی ما

که سر نهـــاده شقایــق به روی شانه‌ی ما

 

گــر آمــدی و نبــودم میـــان یُـــرد غــــزل

بجــو ز ابــــــر بهـــــاری  نشانـــــه‌ی مــا

 

از آن ز نغمـه‌ی ما بــوی شعلــه بـر خیزد

کـه سر کشیده شقایـق کنــار لانـــه‌ی مـــا

 

بگو به زنبق وحشی ،بگو به لاله‌ی سرخ

خــــزان گرفته امان از من و زمـانه‌ی مــا

 

دلـم هــــوای تـــو دارد نسیم دامـــن دشت

بخـــوان بنام شقـایــق سحر تـــرانــه‌ی ما

درس وفا

مسعود رضایی بیاره

درس وفا

با همه‌  چــربی  سرپنجـه ولـی چنگی مـا

نبــرد ره بــه سراپـــرده‌ی  دلتنـــگی مــا

 

نگذرانیــد بـه دانشکــده‌ی عشق ، دریــغ

واحـدی درس وفــــا ، دلبـر فرهنـگی ما

 

بـاغ پـائیزم و در رهگــــذر بـــاد خــزان

دل نوازی کند این خش‌خش آهنــگی مـا

 

همدمی بود مرا چـون نی و گرمای نفس

اهــرمن کـــرد پـــراکنــده هماهنگی مــا

 

نوبهـــار آمـد و من بــاغ پُـر از پــائیزم

گــُل و بُـلبـُل نکنـد چـــاره‌ی دلتنگی مــا

دیدم از دور که می رفت و نمردیم از شوق

نیست یک عاشق دلخسته به دلسنگی ما

اشک عشق

مسعود رضایی بیاره

اشک عشق

هر چه کند با من و دل رای دوست

در دل انــدیشه‌ی مــا جـــای اوست

 

میـــــوه نیـــــاید بــه نـــظر دلنشین

تــا نـــرود آب دلش زیـــر پـــوست

 

قصر امــــل مقبــــره‌ای بیش نیست

بــی نــــگه گـــرم و دلارای دوست

 

نیــک نـــظر کـــردم و دیـــــدم نفس

با نفس اوست کـه خـوب و نکوست

 

گـــر نــــدود در رگ دل بــــــوی او

رفتن ایــن  ثانیــه‌هـــا آبِ جــوست

 

چــــهره مصفـــا بــکند اشک عشق

پاکی و بالندگی از شُست و شوست

پرتو مه

مسعود رضایی بیاره

پرتو مه

می میــان چشم تو مستانـه جـا افتــاده است

هرکه نوشید از می چشمت ز پا افتاده است

 

بـا نسیم از بــی قـراری در چـمن پیچیــده‌ام

تــا میان چین گیسویت صبــا افتــــاده است

 

هـر نـگاهی محو در چشم سیه فــام تـو شد

کار او در این سیاهـی بـا خـــدا افتاده است

 

ما ودل بـودیم و بعد از انــکه آمـد چشم تـو

ما جـدا از دل و دل از مـا جـدا افتـاده است

 

رفت مجنون از پــی لیلــی به صحرای عدم

قرعــه‌ی دیــوانگی اینک به مـا افتاده است

 

خنده‌ات دل می بـرد از چشمه‌های کوه گــُل

پـــرتو مه بر سر کــــوه دنـــا افتــاده است

کوه گــُل

مسعود رضایی بیاره

کوه گــُل

کبک دل پر می زند ، پَر  در هوای کوه گــُل

بــی قــرارم، بــی قرارم لالــه‌هـای کوه گــُل

 

تیر صیـــاد ستــم بشکسته بــــالم ، می روم

تــا بیفتم در سراشیبی بــه پـــای کــوه گــُل

 

ایـــل احساسم نمـی گیرد قــرار ای کـاروان

تـــا نیاساید سحرگـــه لابــــــلای کــوه گـــُل

 

انــــدکی آهسته رو ای بــــاد نــوشین سحر

سینه‌ات را پر کن از عطر هوای کـوه گـــُل

 

کبک مست کوهسارم ، بی قرارم ، می روم

تا بخــوانم از دنــا وصفی بـرای کــوه گـــُل

فاصله

مسعود رضایی بیاره

فاصله

معنی فاصـــله را چــلچلــه‌هـا مـی دانند

درد یک چلچلــه را فاصلــه‌هـا مـی دانند

 

معنی رفتــن و هـــرگز نــرسیدن‌هـــا را

زخـــم ها ، فاصـله‌ها ، آبـله‌ها می دانند

 

نــاگهان، آمـدن و رفتن و ویـران کردن

دل ما چشم تو و زلـــزله‌هـــا مــی دانند

 

معنی آتش و پـــروانـــه‌ی بـی پــروا را

عــاشق یک دلـه و مشعله‌هـــا مـی دانند

 

تا ابــد مهر خموشی به لب اَمــا فـــریاد

در دل پُــر گَلـه را یـک دلــه‌ها می دانـند

 

تو برو مرغ مهاجر، منم و سیلی مـوج

معنی حـوصله را اسکلـه‌هـــا مـی دانـند

جام غزل

مسعود رضایی بیاره

جام غزل

هر چه با خنده به لب‌ها غـم دل می پوشیم

بــاز بـا نـم نـم اشکی ز نـگه مـی جــوشیم

 

گفتم از او نکنـم یـــاد ، چــو نـامش ببــرند

اشکم آیـد به تماشا ، بــه عبث می کوشیم

 

سر ساقـی به سلامت که در این بزم جنون

ریزد او هر چه به پیمانه‌ی ما، می نوشیم

 

غــزل از چشم زیباست کــه در بــاغ  خیال

سرو دل جــو بـه لب آبـی و مــا پاجـوشیم

 

پیش ناز نگهت ، نیست مــرا بــرگ غزل

بـه تماشای تـو از نوش غــزل مدهـوشیم

بهاریه

مسعود رضایی بیاره

بهاریه

پنــجره بُشگا که بهــار آمدست

سبزه بـه دیــدار نـگار آمدست

 

نغمه‌ی بلبل به چمن گـوش کن

ساغری از بوی سحر نوش کن

 

بـــوی فـــرح بـخش نسیم سحر

دل بَـرَد از سینه‌ی هر رهـگذر

 

مــوسم گل هر طرفی بر زمین

خیمه زده قــافلــه‌ی فــرودین

 

آمــــدن چلچــــله‌هــــا را نــگر

طــی شدن فاصلــه‌هــا را نـگر

 

پنــجره وا کــن کـه نسیم بهــار

آمـــده از دامنـــــه‌ی کـــوهسار

 

ساغـر مـی در کف آلالـــه بیـن

خیز و کنــار گـُــل مینـــا نشین

 

سهره بر آمــد بــه سر شاخسار

سبزه کنــــار لب هـر جــویبـار

 

آتش آلالـــــه بــه صحرا دمیــد

شاخــه‌ی نــو بر سر سبز امیـد

 

در رگ گل خون غزل می دود

سهره غــزل گـوید و گل بشنود

 

بُلبُــل دلــــداده بـــه لحــن دری

دل بَـرَد از لالــه به خنیــاگری

 

سبزه‌ی رقصنده به صحرا نگر

بــوی پـراکنده‌ به هـر جـا نـگر

 

لالـــه و گــل چــهره برآراسته

نغمــه ز هــر دامنــه برخاسته

 

بــوی دل از دامنـه‌ی فــرودین

ریختــه بــر سینه‌ی سبز زمین

 

ای نفس خـــــَرم صبــح بهــار

بُگــذری و بگذرد این روزگار

 

سبزه به صحرای عدم می رود

بــر سر آلالــه قلــــم مــی رود

 

قافلـــه‌ی بــاد خـزان مـی رسد

بــاد بـر آشفته وزان مـی رسد

 

پنجه به رخساره‌ی گل می زند

ریشه هـر لاله ز بُـن مــی کند

 

از من و تو نام و نشان است و بس

نیست در این دامنــه کس دسترس

 

بهــره‌ای از بـــاد بهــــاری ببر

خیز و دمـی بر سر صحرا گذر

 

کینه فرو شو ز دل ای مه جبین

چــهره بر آرا بـه رخ فــرودین

 

پنـجره بُـگشا در دل بــاز کـُــن

   بــا نفسی عـــاشقی آغـــاز کـُــن