شب زده

مسعود رضایی بیاره

شب زده

ایـــرانِ مــــن آن هیمنه و هــوی وطن کو

در گــُلشن اندیشه و دل بـــــــوی وطن کو

 

چشم همه دنیــــا بـــه تو بود ای مه تابان

وا کن نگهت ، چشم کسی سوی وطن کـو

 

بر زلف سخن شانــــه زدی در همه آفـاق

گیسوی وطن ، بوی وطن  موی وطن کو

 

یک بـــاغ پُــر از سرو سر افراخته بــودی

یک سرو سر افراخته بـر روی وطــن کــو

 

بــر گـــُرده‌ی خورشید فلک گــَرد فشانـدی

آن توسن تــازنـــده‌ی  تک پــوی وطن کـو

 

دنیـــــا ز تـو امیــــد فروغ دگـــری داشت

در پهنه‌ی این شب زده سوسوی وطن کو

شعرانه

مسعود رضایی بیاره

شعرانه

شهریست نـگاهت که جز افسانه در او نیست

ایـن شهر پُـر از میـکده یک خـانه در او نیست

 

هر پنجــره‌ای وا شود از گــوشه‌ی ایــن شهر

باغیست کــه جز سبزه و پروانه در او نیست

 

هــر چنــد پُــر است از پّـر پــــرواز و پـرستو

جــز لانــه‌ی چشم تو یــکی لانــه در او نیست

 

مـــردم همــه دیــوانه و مستند در ایـــن شهر

ویــران شود آن شهر که دیـوانه در او نیست

 

جـــز گــوشه‌ی ابــروی تــو مـحراب نــــدانند

یک صومعه و مسجد و بتخـــانــه در او نیست

 

ای سبز تــریــن معبـــــد زیبـــــــای پــرستش

چشمان تـو شهریست که بیگانـه در او نیست

 

گفــتم چــه بــگویم بــه غــزلـــواره‌ی چشمت

دیدم  که به جز نغمه‌  و شعرانه در او نیست

صدای تار

مسعود رضایی بیاره

صدای تار

در صدای تــار مــن آهنـگ غــم افتاده است

لابــــلای نغمـــه‌هایش نــاله هــم افتاده است

 

گـوشه‌ی ناچیزی از ویرانـه‌هـای قلب ماست

این خرابی ها که در کرمان و بم افتاده است

 

هر چه می خوانم حکایت‌های درد آلود عشق

آنچه با مـــا کــــرده‌ای بسیار کـم افتاده است

 

روح سرگـردان مجنونـم که همچون ‌سایه‌ای

در پــی لیـــلا به صحرای عــدم افتـاده است

 

بی صدا می گـریم  امـا آه ، می بینم که هــم

پای هر مژگان من  یک خوشه نم افتاده است

 

در غـزل گفتم کــه از نامت بیــارم چــامـه‌ای

می نویسم شعر ، شیون در قـلم افتـاده است

 

آن غــریق خسته‌ای هستم که در طوفان غـم

بــا شنـا نـا آشنــا و از بّـلــــّم افتــــاده‌ است

پرتو مهر

مسعود رضایی بیاره

پرتو مهر

روز‌هـــا رفـت ، نبـودی و نبـودیم  و گــذشت

گـَــردی از آینــــه‌ی دل نــه زدودیم و گذشت

سر زد از بــام فــلق  هــر سحری پـرتــو مهر

دیــده صبحی نه گشودیم و غنـودیم و  گذشت

 

تـــا رسیدن بــه سحرگـه قــــدمــی بیش نــبود

قــدمــی بــر قــــدم دل نـــه فـزودیـم و گذشت

 

خــــم نمــود آینـــه‌ی مهر سر خویش ، ولـــی

روی خــوش نیز بــه رویش ننمودیم و گذشت

 

گــــــره وا کــــرد نسیم از لـب آلالــــه و مــــا

گـــره از پــــای کـدورت نگشودیم و گــذشت

 

مهربان، چشم تو صد چشمه غزل بود ، دریغ

چــه غــزل‌ها که ز چشمت نسرودیم و گذشت

رویای سبز (2)

مسعود رضایی بیاره

رویای سبز

دخــتر افسانـــه‌هــای بــاد و باران ، آمــدی

خنـــده‌ات زیباتر از صبح بهــاران ،آمـــدی

 

جنگل از پروانه‌ی عاشق نمی گنجد به خود

دختر رویــــای سبز سبزه ‌زاران ، آمـــدی

 

شعـله‌ور می آید از آن سوی بی تابی  نسیم

گیسوانت رقـــص شعر آبـشاران ، آمــــدی

 

پیش پایت گل بروید چشمه می خواند غـزل

خوشترین آهنگ پــای جــویباران  ، آمـدی

 

تــاج گـُل بـر سر نهــاده فــرودینی گیسوان

دور سر پیچیــده‌ای در کــوهساران ، آمـدی

سئوال بی جواب

مسعود رضایی بیاره

سئوال بی جواب

گفتی کــه چگونـــه‌ای ؟ خرابــــم !

انــــگار بـــه خــوابم و نــه خـوابم

 

چون برگ خزان رسیده ای دوست

افتـــــــاده بــه روی مــــوج آبـــــم

 

هرسو کــــه بَـــرَد ، به چشم بسته

بـــر مــوجــــه‌ی آب مـــــی شتابم

 

گفتــی کـــه چگونه‌ای ؟ چه گویم !

دریـــــاب ، سئوال بـــی جـــوابــم

 

ویــــــرانــــه‌ی کشوری پـــریشان

بــــعد از دو سه بَــرهـــه انـــقلابم

 

آن تشنــه کــــــه در دل بیـــابـــان

دل بسته بـــه جـــــــلوه‌ی سرابــم

 

راهــی نه بـــرد در ایـــن خمــاری

پیـــــوسته سبــــو سبـــو شرابـــم

غزل واره

مسعود رضایی بیاره

غزلواره

یک شهر پُـــر از میکــده و بــــاده‌ی ناب است

چشمت که غزل واره‌ای از شعر و شراب است

 

بگـــذار از ایـــن  جـــام غــــزل گـــونه بنوشم

نوشیدن از این جـام غــزل عیــن صواب است

 

هـر شب بـــه تـــو انــــدیشم و انـــگار خیــالم

بر بستری از بـوی گـُل و لاله به خـواب است

 

نیــلوفـــر احساس منــی  هـــــر شب و دانـــم

نقشیست غـزل گونه ولـــی نقش بــر آب است

 

زیباست غــــزل هـــای مــن امـــا به نـــگاهت

تنــــها غـــزلی هست کــه در شهر کتاب است

سرو دنا (2)

مسعود رضایی بیاره

سرو دنا

تــا شقــــایق سر بــر آرد از دل خــاکسترم

آتش مـهر تــو را در سینـــه‌ام مـی پـرورم

 

هر شبی می بافم از رویـای گیسویت غــزل

تـا بـــر آیــد بـــوی گـُـل از لابـــلای دفـترم

 

سرو دلجـوی دنا ، سر بر کشیدم لاله گـون

سروری کن ! سایه‌ات را برنگیری از سرم

 

مــن نسیم بــی قـرارم  ، گـُلبن بـــاغ بهـــار

همرهم بوی ترا این سو به آن سو می برم

 

تــا بــــروید لالـــه بر دامـــان کـُسهار دنــا

هــر بهــاری از بهــار سال پیش عـاشقترم

 

کاج وحشی

مسعود رضایی بیاره

کاج وحشی

سر زلف خــود رهـا کن که مرا رها بسوزد

به میــــان مــوج آتش ، دل بینـــوا  بسوزد

 

خُــنک آن نــگاه گرمی که طبیبت از کرشمه

بنمایـــد و نـــه تنــها ، دل تــــو دوا بسوزد

 

بــه دو چشم خــــود نبینی ز نــگاه دلفریبی

کـــه بــــه ساز آشنائــی ، دل آشنــا بسوزد

 

اگــــرم چـه سوخت آری ز حرارت جــدائی

دل سنگ بــی وفـایش ، نکند خــــدا بسوزد

 

به سرت قسم چنانم به نظر که کاج وحشی

شب تیره شعلــــه ور در بغـــل دنـا بسوزد

آتش نهفته (2)

 

 

مسعود رضایی بیاره

آتش نهفته

ایـــن ساز دل شکسته ،  دوایــم نمی کند

آوای نـــــی ، نـــــاله بـه جــایم نمی کنـد

 

تسکین حـــــــال من نشود نغمــه‌ای  دگـر

غیر صـــــدای او ، کــه صـدایم نمی کنـد

 

ابـــــری تـر از یـال دنایم ، ولی چه سود

دانـــــد مرا حــــال و هـــــوایم نمـی کنـد

 

بـــاران تـرانه خـواند و غزل‌های دلنشین

بـــاران ولـــی عــشوه بـــرایم نمی کنـــد

 

با من چه کرده‌ای که از پس سال‌ها هنوز

ایــــن آتش نهفتـــه ،  رهـــایم  نمـی کند