مسعود رضایی بیاره
کلبه
این کلبهی متروکه در این جنگل خــــاموش
از یـــاد من و خــــــاطرهها گشته فـــراموش
ایــــن پنجـــــرهی بسته و این درب شکسته
در سینه فــــرو برده سر و پای در آغــــوش
این دیـــرک افتاده در این گــوشه که انـــگار
چون رهگــــذری خسته و بشکسته و بیمار
خــــم کرده کمر بــا سر افکنـــــده گـــــرفته
دستی بـــه کمر دست دگــــر شانهی دیوار
این سقف فــرو ریختـــه ، این قلب شکسته
خـــم کـــرده سر و رشته ز پیونــد گسسته
انـــــگار کـه آزرده روانیست ، پس از مـــرگ
بــاز آمـــــده بـــر مقبرهی خــــویش نشسته
هر گوشهی این خانه بسی خـــاطره دارد
بس قصــــهی نـــــاگفته که این پنجـره دارد
آیینــــــهی ایـــــام و تماشـــــاگه عــمر است
ویــــــرانه بــه ویــــرانهی آن دلهـــــــره دارد
چشمی نــــه که از پنجره گــــردی بـــزداید
پایــــی نــه کـــــه بر خیزد و این در بـگشاید
دستی نه که این دیـــــرک افتاده به دیوار
بر پـــــــا کنــــــد و چـــــــارهی دردی بنمـــاید
لم داده به هر گوشه غم و خاطرهای چنـــد
افسرده کند حــــــال مـــرا منظـــرهای چنــد
آنجـــــا که نشستنگه رویـــــائی مــن بـــود
جــــا کـــرده کنـــون زنجره و شبپرهای چند
یاد آیــــــدم از خــــــاطرههایـــی که گذشته
آن خــــــاطره هایی که به دل مانده و رفته
من بــــودم و این جنـــگل و این کلبهی تنها
دیــــــدار من و چلچلـــــههــا هفته به هفته
مــــن بودم و پــــائیز ، غم و کوچهی تنگی
می تافت ز هر منظرهای رنگ ، چه رنگی !
خورشید غــروب از پس شمشاد و سپیدار
مـــی ریخت بر این کلبـــه نماهنگ قشنگی
خـــورشید فـــرو می شد و من گاه بـگاهی
پُـر می شدم از خاطـــرهی چشم سیاهی
بر لب غــــــزل و زمـــــزمه و نــم نــــم آهی
آمیخته بـا اشک مـــن و یـــاد نـــــــــــگاهی
از بـــام فلک پرتــــــو مه رنـــــگ دل انــگیز
می ریخت به چشمان من و جنــــگل پائیز
یک لحظه بهم در دل جنگل گره می خورد
آوای مــــن و سوز دل مــــــــرغ شبــــاویز
این کلبـــــــه پنــاه شب حیرانــــی من بود
خـــــــلوتگه ایــــــام زمستانـــی مـــن بــود
هنـــــــگام غزل خــــوانی برف و دف باران
آرامـــــــگه دیـــــــده ی بــــــارانی مـن بود
بر سقف گِلـــــی نغمه ی پــــاکوبیِ بــاران
هنــــــــگام دی و موسم پــــائیز و بـــهاران
خوش بود نم اشک و شب و شعلهی هیزم
گرمــــــای دل و سردی ســــوزان زمستان
گه نـــــــاله زدی بـــــاد گـــریزنده گهی من
گه خنده زدی شعلــهی رقصنده گهی من
گه مــــــژهی سقف و لب خشکیده کلبــــه
از اشک شدی مملو وآکنــــــــده گهـی من
دل داده به هم در دل شب نغمه سرودیم
از جنگل و خــــاموشی شب خواب ربودیم
با یــــــاد کسی زمــــزمه کردیم و سرودیم
انــــگار که بــــودیم و نه انـــــگار که بودیم
حــــــالا منم و یک دل ویـــــــران و پریشان
حــــــالا منم و کلبـــــــه آشفتهی ویـــــران
مــــا را نفس او را قفس پشت شکستـــه
بنشسته نـــــگه در نـــگه و سر بــــه گـریبان
