رویا

مسعود رضایی بیاره

رویا

بــــاز در خوابم دمیدی ، مـــاه من !

مهربــــــان بودی شکرخندی به لب 

مــــی دویـــــــــــدم تا بگیرم دامنت

دورمی گشتی ز دستم بـــــــی سبب

مثل گنجشکی شکسته بـــــــال و پر

بـــــال بالــــی در هوایت  می زدم

می شنیدی و نمــــی دادی جـــواب

هر چه در سینه صدایت مـــی زدم

نــرم نرمک  دور می گشتی ز من

خوشتر از مهتاب شب مـــی تافتی

در میان دیـــــــده‌ام  با تـــار اشک

تـــرمه‌ی شعر و غــزل  می بافتی

دور گشتی لابــــــــلای بـــرگ ها

کــــــوچه همرنگ غــــم پاییزبود

چشم وا کـــردم نبــودی ، چشم ها  

از سرشک نـم نمی لبــــــریز بود

نیمه شب بود و قــدم می زد نسیم

لابــــــــــــلای گیسوان بــــــامداد

برگ‌های سرخ و زرد کــوچه را

 این طرف یا آن طرف میبرد باد

دختر اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

بـــوی پاک صبحــــگاهی بوی شبنم می دهی

بــــوی خــــاک تشنه و بـاران نم نم می دهی

پیش پــایت گــُل بـــــروید  ، دختر اردیبهشت

بـــوی گنـــدم زارهای سبز و خــرم می دهی

پـــر گشاید در هوایت شاپــــرک هـــای خیال

بـــوی لالـــه بوی ژالــه بـوی مریم می دهی

چیست در ژرفــای چشمانت که بعد ازدیدنش

حـــالتی زیباتر از دریــــــا بــه آدم مـی دهی 

خنده ای کــن تا دلم از این عطش ها وا رهد

بـوی نغمه بوی چشمه بـوی زمزم می دهی

 از کجـــا می آیی ای بــــاد سحر ، آرام گیر !

موی کی آشفته ای ؟ بوهای درهم می دهی

آه ، مـــی دانم ز دامــــــان دنــا آیــی فرود !

بـــوی گـــــُل های تمــام بــاغ عـالم می دهی

رویا

مسعود رضایی بیاره

رویا

برف مــی بارد ، چه برفی ! در زمستانی که نیست

تکیه بر من مـــی نمایی ، تــوی ایــوانی که نیست

می نشیند دانـــــه دانــــه برف روی شانــــه هـات

غرق می گـــردم به ژرفی توی چشمانی که نیست

برف‌ها را می تــــکانم  ، بـــــا حرارت مـــی بـرم

دست خـود را لای گیسوی پـــریشانی کـــه نیست

چتر بر سر مـــی گشایم ، تکیه بر من مــی دهـی

مــــی رویم آهسته با هم ، زیر بــارانی که نیست

نغمــــه‌ها می خوانم و گاهـــی  صدایت مــی زنم

می فشاری دست‌هایـــم بین دستانــی کـــه نیست

بــــی خیال از بـــاد و بــاران و هـــوای  زمهریر

مـــی رویم آهسته با هم در خیابـــانی کــه نیست

مـی گــــذارم استکانــی چـــــای تـــازه روی میز

لحظـــه‌های بی قراری  ، پیش مهمانی که نیست

زنگ انشاء می نویسم نامه با عنوان«دوست »

خط به خــط با مهربــانی  در دبستانی کـه نیست 

سطراول  پیش نامت شاخـــه‌ای گـُـــل مــی کشم

می نــهم در بین قــابی پیش عـــنوانی که نیست

زاد روزت را عــــزیزم مـــی نــگارم روی گـُــل

 می گـــذارم لابــــلای بـــرگ قــرآنی  که نیست

شاد باشی  هــر کجــــائی ، تا قیـــامت مــانده‌ام

روی جــــاده  منتظر در خــــط پایانی که نیست

بوی دامان دنا

مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

بوی دامــــان دنا ، بــوی میستان مــی دهی

ای نسیم نوبهــــاری بوی جـــانان مـی دهی

روح سرشار بهــــاری یـــا نسیم کــــوهسار

بــوی شبنم بوی نم نم بوی  باران می دهی

از کدامین سو گذشتی  مست می آیی ،کجا!

بی قراری ؟ بوی گیسوی پریشان می دهی

هــر کجـــا آرام گیری ، شامگاهانت به خیر

بــــوی عطر دلپذیر صبحـــگاهان می دهی 

یـــادم آری بوی عطر نــــرگسان  بهبهــان

بوی گل ها و گلاب سرخ کاشان مــی دهی

سهره مـــی خوانـد ترانه بر فراز شاخسار

بوی گل های بهاری بوی ریحان مـی دهی

غمانه های شب

مسعود رضایی بیاره

غمانه

دلـــــم گرفته هــــی نگو ، چرا غمانه می زنم

هـــــوای گریه دارم و ره بهـــــانه مـــی زنــم

نبین اگر نشسته و شکسته نــــــاله مـــی کنم

میان سینه سوزم و به دل زبــــانه مــــی زنم

پـــریِ قصــــه‌ی منی ، تمـــــام آرزوی من !

برای کـــــودک دلـــــم ره فسانه مــــی زنـــم

تو در خیال من ولی ، قسم به تـــار مـوی تو

به گیسوان تــــار اگر،  شبانه شانه می زنم

 تو مــی روی و می رود دل از قفای رفتنت

منم که ناله‌ها به شب در این میانه می زنم 

من از نهـــال مهرم و پر از فــــروغ رویشم

شب ار که بر کنی مرا سحر جوانه می زنم

تنگنا

مسعود رضایی بیاره

تنگنا

دمی آرامشی مــــی خــواهم و نیست

میی با رامشی می خـــواهم و نیست

هــــــوای گریـــــه‌ای مستانـــه دارم

شراب بی غشی می خواهم و نیست

دلـــــم در تنگنـــــای سینه پـــــوسید

کمـــان آرشی می خــــواهم و نیست

گـــــره خـــورده غزل در بغض آهم

نــــــگاه دلکشی می خواهم و نیست

فــــــراغی گــــوشه‌ای با ناله‌ی نای 

کنــــار مهوشی می خـواهم و نیست

نگاهـــــی کــــو کــه نیزارم بسوزد

شرار آتشی می خــــــواهم و نیست

بــر آرم تـــا غبار از پهنـــــه‌ی دل

سمند سرکشی می خـــواهم و نیست

دختر آبان

دختر آبان

سلام ای دختر آبـــــــان پائیز

هــــوای نـــم نــم باران پائیز

 

بپوش از مخمل گرم نگاهت

ردایی بر تـــــن عــریان پائیز

 

رها کـــن گیسوانت را سحرگه

به چنگ بـــاد سرگردان پائیز

 

فرو می ریــزد از باغ نگاهت

غزل بر دوش گلریــزان پائیز

 

بیــــــا تــا لابــــــــــلای گیسوانت

بیفشانـــــم شمیم جـــان پــــائیز

 

اگــــر چشم سیاهت را نبنــــدی

غــزل می ریزد از چشمان پـائیز

 

به چشمانت قسم رازی نــدارد

بدون از چشم تو عــــرفان پـائیز

 

تــــوئی آن شعر زیبای دل انگیز

میــــان دفتـر و دیــــــوان پــــائیز

 

گـُل حسرت دمید از جان جنـگل

ببــــار ای ابــر سرگــردان پــائیز

 

منم آن برگ زرد و سرخ لــرزان

به چنگ بــــاد بی سامـان پـائیز

 

نوشتم از فصلـــی آمـــد و بُـرد

به هــــر جـــا بــاد گلریزان پائیز

ساقی نامه

مسعود رضایی بیاره

ساقی نامه

دو چشمش مثل ساقی نامــه‌ها بود

 پُـراز نـــــای و می و هنــگامـه‌ها بود

 

حــــکومت کـــردنش بـــر قلــبــم امــّا

شبیـه دولت خـــــودکــامـــه‌هــا بــود

 

شب شعر

بر آیـــــد مــــاهتاب از جــلوه‌گـــاهت

غـــــزل مـــی ریزد از سبک نــگاهت

 

 نـــــگاهت مثنوی چشمت دوبیتـی

شب شعر است چشمان سیاهت !

 

حافظ

اگــر حــافظ دوبــاره بــــاز گردد

پُــر از گلــواژه هــــای ناز گـردد

 

 ببیند جشم تـو حــــاشا دوبـــاره

به گِــرد نـــــرگس شیراز گــردد

 

آه

 عــــراقی نــــالد از سبک نــگاهت

بسوزد حــــافظ از چشم سیاهت

 

بسوزاند ولـــــی آخـــر رضــــائـی

سحرگاهـی به آهی روی مـاهت

واسوخت

مسعود رضایی بیاره

واسوخت

آمــــد اما   دگــر آن  یـــــار همــان یــار نبـــود

راست مــــی گفت نگاهش ، سر انـــکار نبود

 

نگهش با مــــــن و دل با دگــــــری بــود یقین

در نــــــگاهش دگـــر آن دلهـــره انـــــگار نبود

 

چشم او مست ولـــــی در ته آن جـام شراب

شور دیــــــــــوانگی  و مستی هــر بــار نبود

 

من غــــزل خواندم و مستانــه دوبیتی گفتم

در نگاهش اثـــــــری از مـــن و اشعار نبــود

 

چشم در چشم من و گوش به اشعار ، ولی

دل او پیش مــــن و شعر ، گــــرفتار نبـــــود

 

سر نهــــــادم به سر تــــار و سرودم غـــزلی

شعله ی شعر مـــــن و تــــــار اثر دار نبـــود

 

چشم او بود همان چشم ، همان باغ خیـال

نرگسی هــــاش  ولــی نـــرگس بیمار نبود

 

به مذاقی که سخن هام شکر بود و عسل

نرمـــــی و گــــرمی گفتــــار شکربـــار نبود

 

رایگـــــان دادم و پس داد به انکــــار ، بلـی

دل مـــــا را دگــــــــر آن یار خریـــــــدار نبود

 

سر مــا بر سر گیسوی نـــــــــگار ار نرسید

سرمــــا لایـــــــــــق آن سرو سزاوار نبـــود

یادگاران

مسعود رضایی بیاره

یادگاران

روزهــــای خــــوب دیــرین دنــــــا یادت بخیر

دشت هـــــای لالـــــه آجین دنـــا یـادت بخیر

کبک دل پــــر می زند در پــای کهسار خیال

سایه‌هـــای بـــال شاهین دنــــا یــادت بخیر

ماتتی گم شد میـــــان جنـــگل جـــادوی پیر

دختـر زیبـــــا و غمگیــن دنــــــا یــــادت بخیر

ماتتی ! جــــــای ترا دیـــــگر هری‌پاتر گرفت

قصـــه‌ی دیرین و شیرین دنـــا یـــادت بخیر

رنگ این گل‌های سرخ کاغذی  حالم گرفت

لاله‌هــــــای سرخ و رنـــگین دنا یــادت بخیر

آسمان خالی وغمگین است چشمان زمین

کـــــوچه‌ها و برف سنگین دنــــا یادت بخیر

جــــز گل حسرت نمی روید به دامـان دمن

موسم خــــرداد و خـــــارین دنـا یادت بخیر

دامن بــــانوی ایـــلی جلوه‌ی رنگین کمان

دامــــن چین چین گلچین دنـــــا یادت بخیر

آسمان می بُرد رشک از اختران کـوهسار

خوشه‌هـــــای ماه و پروین دنــا یادت بخیر

بوی مهر و مهربـــانی برنمی خیزد ز کس

بــــوی بــــاد پــاک و نوشین دنا یادت بخیر