بارانی

بهاران آمــــد وُ باران ، غبـــار از دل نمی شویی

سُراغ از مـــا نمی گیری، نشان از مـا نمی جویی

 

لبان لالــــــه  می خنــدد، دهـــــان غنچه می بوید

چرا چون گل نمی خندی، چرا چون گل نمی بویی

 

بـــه گلشن آ کــه از چشمت گـُل و بلبــــل بیاموزد

یکی معنـــای خوش بویی یکی طرز غــزل گویی

 

خــوشا بـــادی کــه برخیزد زِ کُهسار وُ در آمیزد

شمیم بــــاد وحشی بــا، نسیمِ عــــــطر گیسویی

 

دنــــــا، بــالا بـــلا حـــالا، سراپـــا لالــه و سنبل

به تـــن داری دلارا تر، به هــر منظر ز مینویی

مسعود رضایی بیاره

قرن آدم خوار

بیـــا دست از سر دنیــــای مـــا بـــــردار دیــوانه

تبــــه شد عمر مــا ، ما را به خـود بگذار دیوانه

 

به تصویر خــــدا با اهــرمن بـــودی وُ پــروردی

در ایــن وحشت سرا ایــن قرن آدم خـوار دیوانه

 

چنان پُر شد زمین از نفرت و نفرین که بگریزد

طبیب از دیــــدن بیمار وُ یـــار از یـــار دیـــوانه

 

سترون مــی رسد ابــــر بهـاران وُ فـــرو ریــزد

غبــــــار از آسمان بـــر غنچـــه‌ی گلنار دیــوانه

 

بهــــار افسرده، گل پــــژمرده وُ بلبل فـرو بـرده

به زیــر بــال و پــر سر در کنار خــــار دیــوانه

 

به پایان می رسد این دور وُ در آخر فـرو مانی

نه تنها دور مـــا می چـــرخد این پـرگار دیوانه

مسعود رضایی بیاره

پریشانی

چه زیبا می شود صبحی که گیسویت رها باشد

بـــه گیسویت پریشانی  ، پریشانتر ز مــا باشد

 

بــه لبخنـــــد دل آویزت ، لبــــان غُنچــه آمیزد

گـُل افشان بــر سر پایت رهـــا دست صبا باشد

 

ندارد جـــلوه گل‌های تبت تـا دوش هنــدوکش

هر آنجا جــــلوه‌ی گل‌هـای تاراز و دنـــا باشد

 

هر آن خنیاگری خواهد نگاهت را به ساز آرد

بسوزد ساز و آوازش ، نـوایش بی نـوا باشد

 

بسوزان و ببر مــــا را به دامـان دنــا ، آنــجا

کــه خاکش بـــاد پائیزی به خــاکم آشنا بــاشد

مسعود رضایی بیاره

بوی لبخند خدا

صبحگاهی هـم نــــدا خــواهد رسید

کاروان اینــــک به ما خواهد رسید

 

بــــاز مــی گـــردد پـــرستو از سفر

چتــر گل از ره فـــرا خــواهد رسید

 

غنچـــــه‌ی لب بسته لب وا می کند

بــوی لبخنــــد خــدا خــواهـد رسید

 

عــــاشقی ، آن فصل سبز انتــــظار

نوبتی باشد، به مـــا خـواهـد رسید

 

نـــــــور امیــــــداز کــــرانِ آسمان

کوچه کوچه بی صدا خواهد رسید

مسعود رضایی بیاره

بی باغبان

نوبهـــــار آمــــد، ولــــی اینجا خــزانی دیگر است

لای ایـــــن تقویم پـــــائیزی زمــــــانی دیگر است

 

برگ برگ از شاخـــــه می ریزند گل‌ها روی خاک

باغبـــــانی دیـــــگر وُ بـی باغبـــانی دیـــگر است

 

جنــــــگلم پژمــــرده وُ آلالــــــه‌هــــایم زرد رنـگ

زنــــــدگانی  دیــــگر وُ افسرده جــانی دیگر است

 

بانـــــگ شادی بـــر نمی آیــــد ز مرغـــــانِ چمن

نوحه خوانی دیگر است وُ نغمه خوانی دیگراست

 

نوبهار از بـــــــاغ مــا بُــــگذر برو جــــای دگـــر

بـــــاغ بی برگیم و بــی برگی خزانی دیگر است

مسعود رضایی بیاره

اهرمن

آتشی در خـــاک ما از خاک چین افتاده است

اهرمن از شرق در این سرزمین افتاده است

 

نوبهـاران می رسد، بر شاخسارانــم  ولـــی

آفتی چــرکین وُ داغـــی آتشین افتــاده است

 

طرح لبخندی نمی بینم بـه لب‌ها‎، ای دریــغ

گیسوان آشفته وُ بر چهره چین افتاده است

 

کوچه خالی، دست خالی، خانه خالی،آسمان

رنگ غم ، آهنگ ماتم بر زمین افتاده است

 

سوز سرمــای زمستان است وُ یخبندان دی

آنچــه در جــان بهار و فرودین افتاده است

 

باغبـــان در خواب و آمــد لشکر باد خزان

لای بــاغ لالـــه دست لاله چین افتاده است

 

مسعود رضایی بیاره

جام

آیینــه تــر از آینــــه بـــودیـــم ،  شکستیم

بی تـــاب تــر از بـــاد سحرگــاه ، نشستیم

 

آهسته بــزن بر دلـــــم انگشت، کـه بـودیم

چـون تـار پُـر از نغمه‌ی سرشار، گسستیم

 

در آینــــه هـــم  بِنــگرم وُ نیـــک نـــدانــم

هــر آینـــــه مشغول تمـــاشایِ کــه هستیم

 

آن جـــام گـــرانیم کــه از دست یکی مست

افتـــاده و بـا هــر تـکه‌ای رفتـــه ز دستیم

 

آه از تــو، چــه آسان به کف بــاد نهـــادی

عهدی که به سختی سر گیسوی تو بستیم

مسعود رضایی بیاره

سیلاب وحشی

آخـر این دیـوانه تر از من ، هلاکم می کند

از بساط  زنــــدگانی پــاک، پـاکــم مـی کند

 

آه، می دانــم که این سیلاب وحشی عاقبت

یـــا ز خــاکم بر کند یا زیر خــاکم می کنـد

 

گاه جـــادو می کنــد چشمان سحر آمیز او

بـــاده‌ای در کار دل از خــون تاکم می کند

 

گاه چون آهـــو نهد سر بر ستیغ کوهسار

رقص بـــا کهسار وحشی بیمناکم می کنـد

 

تا بسوزاند مــرا شیریـنِ شهرآشوب مــن

می نــهد پیــغامی وُ از پـی بــلاکم می کند

مسعود رضایی بیاره

شهر غم

بُـــــگذار از این شهر پُــر از  غم بِگریزم

از چهـــــره‌ی این مــردم در هـم بُــگریزم

 

وحشی تـــر از آنم کـه بــه محبس بنشینم

بــرخیـــزم و از عــــــــالمِ آدم بُـــــگریزم

 

بُــــــــگذار نفس در نفسِ بـــــادِ سحرگـاه

پَــــر گیــــرم و تــــا معبـــد شبنم بگریزم

 

کس با خبراز حـال کسی نیست، فـرو هـِل

تا غنچــــه بـــه یک جمع فــراهم بگریزم

 

کو گوشه‌ای ای خالق هستی که به عمری

ره گیــــــرم وُ از رنــــــج معمم بُـــگریزم

مسعود رضایی بیاره

ساقی 2

دیدم به نگاهش ، به نگاهی  که وفـــا نیست

آه از دل او آه ، نــدانـــــد کـــه وفــــا چیست

 

در چهــره‌ی مــن کــــرد نـــــگاهی و نپرسید

این جنـــــگل آتش زده از صاعقـــه‎ی کیست

 

این شهر چـه شهریست خدایا که ز هر چشم

سیلاب سرشک آیـــد و بر دامنــه جــاریست

 

تــا نقش نـــگاهش بــه دل افتاد ، قلــــم گفت

طرحی چه لطیف است ولـــی قسمت مانیست

 

ساقیست اگــــر چشم تــو ای دوست، بنوشم

تا جـــرعه‌ی آخر که در این میکــده باقیست

مسعود رضایی بیاره