آه از آن بـاغ پُر از لالـه، چــه زیباست بهشت!
چــه کــنم وصف تماشا کـــه دلاراست بهشت
گفته بودی که بهشت این همه گویند، کجاست؟
چشم بُگــــذار در آیینــــه، هــویداست بهشت
نــفسی بُـــــگــذر و بُــــگــــــــذار نسیمِ نفست
بدمــــد تــا سر این کــوچه کــه پیداست بهشت
بــه نـــــگاه گـُل اشکت و بـــه آلالــــه، دنـــــا
به تماشای تـو سوگند، همین جــــاست بهشت
نوبهـــاری کـــه به تن لالــه و گل می پــوشی
محــو بــالای تــو و غــــرق تماشاست بهشت
مسعود رضایی بیاره
بیا تـــا سهم خـــــود از عمر برداریـــم دیـــوانـه
در این ماتــــم سرا چنــگی به چنگ آریــم دیوانه
غــــــزالِ تیزپــایِ فرصت آیــد می رود، تـــا کی
نشستـــه دست روی دست بـــگــذاریم دیــــوانــه
ببین می در میــان شیشه چون خورشید می خندد
بیــــا دل را بـــه ایـــن لبــــخند بسپاریم دیـــوانـه
اگر غـــم آیـــد و خــواهد بساط مـــا به هــم ریزد
به دستش می دهیم می وُ به رقص آریم دیــوانه
هر آنچ ای شیخ می خواهی تو در باغ ارم، اینجا
فــراوان مــا لب چشمه از آن داریــم ، دیـــوانه
مسعود رضایی بیاره
بیا دست از گلــویِ شعر مـــا بـــردار، دیــوانه
بــرو! دیگر در این ویــرانه پا نــگذار، دیـوانه
هر آنجا خــانه کـردی، کرده‌ای ویـرانه آنجا را
چــه می خواهی از این رفتار ناهنجار، دیـوانه
تماشا کُـن دل ای دیـوانه، آتش را تماشا کُــن!
هزاران بــــار گفـتم دل بـــه کس نسپار دیـوانه
کنار شعله گر بی بال و پر، پروانــه می رقصد
ببین آن رقص بی بـــال وُ زِ ما یــاد آر دیوانه
قفس وا کردی وُ گفتی: بـــرو! امــا نـــدانستم
کــه دور ایـن قفس داری، گــرو دیـوار دیوانه
ز دنیـــــای سیاست پیشه‌هـــا بیزارم امـــا ، آه
سیاسی مـی شود آخـــر همین اشعار دیــوانه
مسعود رضایی بیاره
بیا دست از فــراموشی ز مــا بــردار دیوانه
به خــوابم آی و پا بر چشم ما بُگذار دیوانه
به هشیاری روا کامی در این دنیا نمی گردد
قـــدم بــگذار در دنیــــای نــاهُشیار دیــوانه
نشاطی از دلی در پُشت درهــا بر نمی خیزد
بیا خود را به دست کوچـــه‌ها بسپار دیوانه
بهاران رفت وُ یاد از ما نکردی تا خـزان آمد
در این برف زمستانی ز ما یــاد آر دیــوانه
نکاه آسمان ابری و رقص برف، می چسپد
کنار شعله چای وُ لـــذت دیــــدار دیــوانــه
مسعود رضایی بیاره
من از سرمـــــــای آن چشمانِ بــــی احساس می لـرزم
بــــرو! مـــــن از تماس شیشه بـــا الماس مــــی لـرزم
تــــو سرشــار از دمِ سرمـــــــایِ ســوزانِ زمستانــــی
و من صــــحرا نشینی ساده در کـــرباس مـــی لــــرزم
سیه مستی مکن امشب، برو ! مـــا را به خود بُـــگذار
شراب کهنــــــه‌ام ، بـــــا لـــرزش گیلاس مـــی لـــرزم
نسیم از سبزه‌یِ نــــو در بهـــــاری تـــازه می گــــوید
و من از ساقـــــه‌های تُــرد وُ رقص داس مــی لـــرزم
خزانی خواند آوا باد وحشی پشت این پرچین،پاورچین
مـــن از دستی کــــه بفشارد گلویِ یـــاس مــی لــرزم
مسعود رضایی بیاره
نــازم به سهی که لالـــــه پـوشد
بــــا عشوه کرشمه مـی فـروشد
دریابـــد از او خـــــواص مستی
مـــی گر ز نــــــگاه وی بنوشد
بـــا مــــــوجِ ردیــفِ گیسوانش
نی نـالـــد وُ چنگ مــی خروشد
قانون وُ سه تار وُ شور شیرین
بـــا شیوه‌ی چشم او چـه کوشد
گلبرگ رخش چــــو لالـــه بیند
حـــق دارد اگـــر ز دل بجــوشد
مسعود رضایی بیاره
کـــو پنجره‌ای بــــاز کــه بـــالی بگشائیم
بــر شاخـــــه نشینیم و سرودی بسرائیـم
مهری نـــه که دل در گـرو دوست ببندیم
ماهــی نــه که چشمی به تماشا بگشائیم
شوری نه که گاهی بزنم شانه به مـویی
رویی نـــه کـــه از آینــه گــردی بزدائیم
مــــا زاده‌ی قــــرن تبـــه نـفرت و آهـیم
از درد نپـــرسیم و دوائــــی ننمـــائــیم
بیگانـــه زِ خویشیم وُ زِ بیگانـه پریشیم
ما تــــافته‌ای بافتـــــه از نقشه جـــدائیم
مسعود رضایی بیاره
صبحگاه است، نشاید کــه سلامی نکنیم
نفسی عـــطر تبُــرک بـــه کلامــی نکنیم
نـــذر اصحاب در میکده از خون رزان
بـــوسه ای چنـــد نثارِ لبِ جــامی نکیم
بین این مردم و این شهر نفسگیر،شبی
بی تـو ای ساغر سرشار دوامی نکنیم
نیست آئین عیاری که در این عهد ملال
اِرز مـی مــی رود وُ عزم قیـــامی نکیم
مــه دهد بوسه به درگاه تو از بام فلک
ما چــرا عزم ره و جـاه و مقامی نکنیم
مسعود رضایی بیاره
بـــــاز کـــن پنــــــجره را ! بــــاز منم
جـــلوه کــن! پـــرده بـــرانـــداز ، منم
تشنه تر از نگه کوچه و پائیز غـــزل
به تماشای تو از پنـــجره‌ای بــاز منم
با تــو زیباست پریدن به تماشاگه راز
تــو پــــری ! بــــالی وُ پــــرواز منــم
نغمه و شور دل انگیز در آواز تــوئی
سوزِ پیچیــــــــــده در ایـــن ساز منــم
تو به آخر برسیدی وگذشتی و گذشت
مانده در نقطه‌ای از لحظهِ‌ی آغاز منم
مسعود رضایی بیاره
آن درختِ بــــی نشانـــم در هــجومِ بـــــادها
دیــــده‌ام از دست بُـــرد بــــــادهـا، بیـدادها
سروهـــایم بی سرند وُ لالــــه‌هـایـم واژگون
عشق مــــی داند چـــه آمــد بر سرِ فرهادها
باغ سیلی خورده‌ای هستم که در آغوش من
واژگون افتــــاده هر سو قـــامت شمشادهـا
ما خــــزانی زادگان را نیست پـــروای بهار
برگریـزان است مـــا را مهر تـــا مــردادها
ای دریـــغ از بـاغ بـی برگی که هنگام بهار
می رونـد این سروهای بی نشان از یادهـا
مسعود رضایی بیاره
