ما گــر چـه ز می یک ذره پــرهیز نـداریم
در کاسه به جــز خــون جــگر نیز نـداریم
گویند بهــار است وُ گل وُ سبزه ، ولی مـا
یک فصل بـه جــز گــردش پــائیز نــداریم
گفتی که بخوان پرده‌ی شادی،چه بخوانم؟
هــر پـــرده به جـز لحن غـم انگیز نداریم
تــــــاریخ مـــرا گـــر بنویسند دگـــر بـــار
جز خـــاطره‌ای خوب ز چنگیز نـــداریــم
ای مرغ سحر خیز برو ما که در این باغ
بر شاخه به جـــز مرغ شب آویز نـداریم
مسعود رضایی بیاره
ترسم این شام سیه فـــام به فــــردا نرسد
شعله‌ی خنـــــده‌ی خورشید به یلـدا نرسد
رفت پـــائیز وُ به رویـــای نگاهت نرسید
دست پــــائـیز بـه آن جنـگل رویـــا نرسد
کاروان در ره و مــن منتــظرم ، آه اگــــر
محمل خوشه‌ی خـورشید به صحرا نرسد
قاصدک، راه به این کوچه کجا گــم کردی
خبــر از آمـــدن لالــه به این جـــا نـرسد
کــج نهادنــد ز پــی خشت وُ نمی دانستند
سرِ دیـــوار کـــج افتــاده بــه بـــالا نرسد
مسعود رضایی بیاره
چنگی نـزنـد در دل مـا تــار وُ تــرانـه
بر بسته مــرا راه گلـو چنـگِ زمــانـه
پایــانِ مـرا هــر سه نوشتند سرانجام
چشمان تـو وُ شعر مـن وُ شور شبانه
دیگر نَبَرد ساغــــر می راه بـه حــالم
دیگر َنَزنَـد شاخـه‌ی خشکیده جــوانه
گُــم کـرد کجا، دسته‌ی مرغان مهاجــر
راهــی کــه از آن آمــده بودند به لانـه
پرواز قشنگ است در این ناحیه،امــا
کینی به کمین است و کمانی به نشانه
مسعود رضایی بیاره
می رسد روزی ز راهی رخش رهواری که نیست
بشکند زنجیر شب را ، صبـح بیــداری کــه نیست
ره اگـــر دشوار و شب تــاریک ، آخـــر می رسد
از رهــی باریک و نـاهموار ، سرداری که نیست
پنجـــــه‌ی خـــورشیدِ اُمیـــــــــد وُ فـــــروغ آروز
سر برآرد در سحر از پشت کُهساری کـــه نیست
شب هــراسان می رود از کــوچه‌های تار و تنگ
مهر پرتو می زنــد بر دشت همواری کــه نیست
بنگریـــد ای ساکنانِ بـــــــاغِ زردِ بـــرگ ریــز !
جـــلوه‌ای رخشنده از پشت سپیداری کــه نیست
مسعود رضایی بیاره
شاخه نرگس
رفتم از یادش و یادش به دل افتاد و شُکفت
غنچه زد بــاز گـُل خــاطره در یـاد و شکُفت
دیــدی آن شاخـه‌ی نرگس که به دستم دادی
لای گلــدان غــزل، خـاطره گل داد و شکُفت
بیستون دانــد و آن تیشه‌ی افتــاده به خاک
لاله‌هایــی کــه دمید از دل فــرهاد و شکُفت
شرحــی از داغ دل حسرت پـــــائیزان است
گـُل سرخی که دمید از دل خُـرداد و شُکفت
آمــدی بر سر ایـــوان و ز مـــویت شمه‌ای
غنـچه بشنید ز بــوی نفسِ بــــاد و شُکفت
مسعود رضایی بیاره
بــــاد می آیـــد و من دل نــــگرانم، چـــه کـنم
بـــــرگ پـــائیزم وُ در چنگ خـــزانم، چه کنم
گاهــگاهی لبِ یک پنـــجره بـــر شانــــه‌‌ی باد
و گهـــی همسفرِ آبِ روانــــم ، چــــــه کنــــم
گاه بـــا زمـــزمــهی بـــادِ وزان مــــی رقصم
گاه از این کوچه به آن کوچه دوانم، چه کنم
عابـــرِ کـوچـه‌ی پائـیزم اگـر تنـــــگ غروب
بــا نمی اشک کمی نغمه نخوانـــم، چـــه کنم
گاه بر شانه‌ی بـــادم ، گهی افتـاده بــه خـاک
برگ پــائیزی‌ام وُ بـــار گــــرانم ، چـــه کنم
شب مــــه آمــــــده‌ای بر سر ایــــوان بُـــــلند
به سرت خــــوشهی شعری نتکانم، چــه کنـم
مسعود رضایی بیاره
انتظار
بــا قـــرارش آمدیم و بـی قـــرارش مــی رویم
داغ حسرت بر دلــم، بــا یـــادگارش مــی رویم
صیـد دست آمـــوزِ چشمان سیاهش گشته‌ایـــم
بی قفس بی رشته هر سو در کنارش می رویم
بــرگ زرد خـــاطراتش دفــتر عمر مـــن است
بـــاد پـــائیزی ببر مـا را ، بـه کارش می رویم
آب جــــویِ عمرم و در رهــــگذارِ لحظـــه‌هــا
قطره قطره روز و شب در انتظارش می رویم
جان به لب دارم ، نمی آید ، شنید آن سنگدل
گفت بعد از مرگ گاهــی بـر مزارش می رویم
مسعود رضایی بیاره
شاخه نرگس
رفتــم از یـادت و یادت به دل افتاد و شُکفت
غنچه زد لاله‌ی حسرت زده در یاد و شکُفت
دیــدی آن شاخـه‌ی نرگس که به دستم دادی
با نم اشک من آن خاطره گل داد و شکُفت
بیستون دانــد و آن تیشه‌ی افتــاده به خاک
لاله‌هایــی کــه دمید از دل فــرهاد و شکُفت
شرحــی از داغ دل حسرت پـــــائیزان است
گـُل سرخی که دمید از دل خُـرداد و شُکفت
آمــدی بر سر ایـــوان و ز مـــویت شمه‌ای
غنـچه بشنید سحر از نفس بـــاد و شُکفت
مسعود رضایی بیاره
فصل پنجم
فصل فصلت، ز قصّه لـبریز است
از تـو هـر قصّه‌ای دل انگیز است
گیسوانت نسیـم صبـــــــح بهــــار
چشم‌هایت، غــــروب پـائیز است
در صــــدایت هــــوای تــــابستان
خوش تر از کنـدوان تبریـز است
قلــبت امـــــــا، شبـــی زمستانــی
در نـــگاهِ زنــــان قـــرقـــیز است
فصل پنجم کـــه نیست ، چشمانت
نغمـهای درغروب پــــائیز است
مسعود رضایی بیاره
خبر! خبر!
شاخـــه‌ی رَز نهاده بر، شانـــه‌ی جـویبار سر
آب روان و آسمان، صــاف و نسیم رهــــگذر
مهر مه است و می دمد، مه به میانه ماه من
جـــام پیــاپیم بـــــده، تــــا بکشد سپیده سر
چشم ستاره میزند چشمک و چشمه چامه ور
پرتــو مــه کشیده بــر، دامنه رشته‌هــای زر
مـن ننهم شبی چنین، چشم به روی هـــم اگر
پلک بـه روی هــم نهد، چشم ستاره تـا سحر
مــاه بسی در آسمان، بــر سر و دامــن دنــا
بــاز گذر کند ولی، بی من و تو، خبر! خبر!
مسعود رضایی بیاره
