سفر
خنده‌ات را لحظه‌ای درمــان دردم می کنی ؟
از بهارت یک سفر تـا برگ زردم می کنی؟
من پُـــر از آئینـــه‌ام ،آئیـــنه آیا می شوی؟
گر که بوسیدم ترا، هر کار کردم می کنی ؟
برگ برگ افتــاده‌ام در کوچــه‌های انتظار
همرهی بـا برگ‌های کوچه گردم می کنی؟
گــرم صحبت با حریفانی ، تغافــل می کنی
سنگ دل، آیـا حــذر از آه سردم می کنی؟
مـــی کشانی لابـــلای مـــوج چشمانت مرا
اوج می گیرم چرا از موج طردم می کنی ؟
مسعود رضایی بیاره
صاعقه
چشمِ شهلایِ تو رخدادِ پُر از حادثه بود
آه از این صاعقه، فریادِ پُر از حادثه بود
بیستون دانــــد و بیداد دو چشم شیرین
تیشه سرشار ز فـــرهادِ پُر از حــاثه بود
آن نهـــالی که خــدا کِشت به دامـــان دنا
قـامت سرو پری زادِ پُــر از حــادثه بـود
لالــــه‌ای کــز نفسِ مـــوسم اُردی بـدمید
شعله‌ای در دل خُـردادِ پُــر از حـادثه بود
هر چـه با خون جگر در چمن آورد بهار
عــاقبت در قـدمِ بـــادِ پُر از حـادثـه بود
مسعود رضایی بیاره
رقص برگ و باد
گاه گاهــی لحظه‌هــا در بهر چشمش رفته‌ام
ای دریـغ از دل دگـر از بحر چشمش رفته‌ام
از مـنِ گــم گشته در امواجش آثـــاری نبود
دل دگر دل دل نـکُن! تــا قعر چشمش رفته‌ام
مَردُم چشمش نــدارد بــا من اُلفت ، لاجـــرم
بـا همه دیوانــگی، از شهر چشمش رفتـهام
قطره‌ی اشکم، ز مژگانش به خاک افتاده‌ام
بی نشانم، بـی نشان از نهر چشمش رفته‌ام
کوچه تنها، بــاد پائیزی و رقص برگ و باد
با غروب زرد رنگ از شهر چشمش رفته‌ام
مسعود رضایی بیاره
باد خزان
آنـکه گلبرگ تو و چشم تو پرداخته است
آه ، دانست که کار و من دل ساخته است
نــوشخندی که سحر بــر لب آلاله شُکفت
شعله در بــال و پـر فــاخته انداخته است
یک دم اندیشه‌ی این بال و پر بسته نکرد
آنـکه این قامت شمشاد برافـراخته است
من پُر از حسرت پــائیزم و تو جـان بهار
بین ما فاصله‌ها فصل غم انـــداخته است
خیز و پیش آی بــهارا کــه به دامان دنا
لشکر بــاد خزان بر سر مـا تـاخته است
مسعود رضایی بیاره
برگ برگ
یـــــــادگارانِ خـــــــزانم بــرگ بــرگ
همره بــــــــاد وزانــم بـــرگ بـــــرگ
برگ برگ از شاخـه می اُفتم به خاک
مـــی بَـــرد آب روانـم بــــرگ بــــرگ
بشنوید ای عــــابرِان کـــوچــه گـَــرد
زیـــر پــا آهنــگ جــانم بــرگ بــرگ
کس نــــزد جـز پنــجه‌ی بــاد خـــزان
شانــه‌ای در گیسوانـم بــرگ بــــرگ
کــوچــه کوچه مــی روم همراه بـــاد
عـــابــری بـــی آشیانــم بـــرگ بـرگ
مــی رسد بـــاد خــــزان و مــــی زند
آتشی در استـخوانـــم بـــرگ بــــرگ
مسعود رضایی بیاره
آه ای پائیز !
باز هــم در کوچه می آیـد صدای برگ و باد
می رود بــود و نبودم لابـــلای بـــرگ و باد
باز هـم بـــا خاطراتِ کـودکی سرمست، شاد
می گشایم بال و پر بر شانه‌های برگ و باد
باز هم اشک من و پائیز و رقص برگ زرد
در هوای بـــی قراری با هــوای برگ و باد
آه ای پـــائیز ! ای پـــائیزِ شور انــگیز بـاز
می بری با خــود مرا در لابلای برگ و باد
فصل گلریزان عـــاشق آمــد و مـا را ربود
باز بـــا آواز ابر و رقص پـــای برگ و باد
مسعود رضایبی بیاره
پائیز
دوستت مــی دارم از پـــائیز، حتــی بیشتر
از غــروب و بــرگ زردآویـز، حتی بیشتر
از عـبور لحظه‌هــا با کاروانِ برگ و بـاد
از غــزل، از شعرِ شورانــگیز حتی بیشتر
دوست مـی دارم هـوای گیسوانت را ز هر
جنــــگلِ آرام و سحرآمـــیز، حتــی بیشتر
رفتی و بعد از تو پُر شد کوچه‌ی پائیزی‌ام
از غـروب و غـــربتی لبریز، حــتی بیشتر
تا بـــه یــــاد آید مرا چشمانِ مهرآمیزِ تو
مــی شوم پـــائیزِ رویـــاخیز، حتی بیشتر
مسعود رضایی بیاره
یــــادم از لبـــخندِ یــــارِ مهربـان آید همی
از نــگاهـــم بی سبب آب روان آیــــد همی
