یاد تاراز
خــــاطرم با خـــاطراتش میگساری می کند
یاد یُــــرد و یــاد یار و ایـــله باری می کند
می گشاید بال و پَر در سینهی کــوه و کمر
نغمــه خـــوانی با نسیمِ کوهساری مـی کند
کبـک مست سرحــدم ، از کـوهساران دنــا
یـــاد تـــاراز و هــــوای بختیـاری مـی کنـد
اسپ دل وحشی نهد سر در حصار سینه‌ام
در کنـــار یُــــرد خــالی بی قـراری می کند
حال من را با دلم هر کس نمی داند ، مگر
آن پرستاری که شب دیوانه داری می کند
مسعود رضایی بیاره
گُل اشک
بـــاد بــــا هلهله در زلف دنـــا مــی رقصد
لالــــه هم باده به کف پیش صبا می رقصد
سایه
سایه‌ای رفت از کنار خانه گذشت
بی نشان آمــد و بی نشانه گذشت
سایــه‌ای تلــــخ در کنار آن سایه
عمر ما بـود ، بــــا زمانـه گذشت
چون شهابی کـه شعله‌ور گـُـــذرَد
لحظهای بـــود و از کرانه گذشت
بر نمی آید از گلو نـوایی خـــوش
شروه خوان آمد و ترانـه گذشت
بغض تلخم ، بهانـه می خـــواهـد
اشکم آمـــد بــی بـهانـه گــــذشت
مسعود رضایی بیاره
نقش فریب
من که دنیایت نبودم ،از چــه دنیــایم شدی
انتــظار امشب و رویـــای فـــردایـــم شدی
دوستکامی
سرخـــوش آن مست کـه از میکده بویی دارد
فـــــارغ از آنچــــه فــریباست ، سبویی دارد
بــر لبِ رود روانــی کـــه بَـــرَد زورق عمر
جــامی از بـــاده و جــــا بـر لبِ جــویی دارد
غیره مـــی را ندهد راه در این خلوت خاص
رَوَد آرامش از آن کَس کـــــه هـــویــــی دارد
لب فرو چیــــدن و پنهان شدن از بوی نسیم
غـُنـــچه دانـــد کــه بــه دل راز مَــگویی دارد
دوستگانی که دهد ساغر می مست به مست
رسم مستیست ، عــجب رسم نــکویــی دارد
مسعود رضایبی بیاره
نم نم باران
عــاقبت این سر شوریده بـه سامان نرسد
پا فرو مانـــده و این جاده بـه پایان نرسد
می نهم دست ز هر پنجره در پنجه‌ی بــاد
می دود بـاد و بـه آن موی پریشان نرسد
آن گیاهیم کــه در خـــــاک بیابـــان زادیم
بـه لب تشنه‌ی ما نــم نـــم بــــاران نرسد
نگهی کرد و نگاهم ز پی‌اش رفت، ولــی
شیرِ درمانـــده به آهـــویِ هراسان نرسد
آخرین سطر غزل مُردن فـــرخــزاد است
آه اگر نـــامه ز اروند بــه ایــــران نرسد
مسعودرضایی بیاره
کام و جام
در این دنیا کسی بـر ما ستم کــرد
کـــه در تقدیر مـا تقریر غـــم کرد
صفــــای خـــــاطرِ آن میــگساری
که با می شادخواری را عَلَم کـرد
نبیند رنـــگ شادی آن کسی کـــه
بساط بــاده نوشان را به هـم کـرد
گــوارا بادش آن جـــام و جــــلابی
که یـاد از کیقباد و جام و جَم کـرد
اگر کامـی دهــد یــاری ، صفا داد
وگر جامی دهـــد باری، کَرَم کـرد
مسعود رضایی بیاره
دنا
چـه نسیمیست ز بــالای دنــــــا مـــی آیـــــد
بـــــوی مینوست کــــه تا پـــای دنــا می آید
سمت محال
نیمه شب تــا کمـک از ساحــل دریـا برسد
کو کـه این زورق سرگشته بـه فـردا برسد
مشکلی نیست که از لانه دلم پَر زده است
مشکل ایـن است که پر کنده به ماوا برسد
نکش ای دل سحر از سینــه دگـر آتش آه
کـــه تفـــاوت نکند ، گر نــرسد یـــا برسد
عشق زیباست، اگر خانهی مجنون سوزد
شعلـــه تـــــا پـایِ ستونِ دلِ لیـــلا بــرسد
گفت می آیـــــد و از گفتــن او می دانــــم
آیـــد از سمت محالی که پس از مـا برسد
مسعود رضایی بیاره
زنِ ایلی
یک بــــاغِ پُر از سیب و اناری زنِ ایلی
تاجی به سرِ فصلِ بهـــــاری زنِ ایــــلی
زیباست گـــُلِ نرگس و آلاله ، ولــــی تو
یک دانـــــه‌ای و حرف نداری زنِ ایــلی
ماننــــــد نسیمی کــــه وزد از سر کُهسار
دل می بـــــری و دل نسپاری زنِ ایـــلی
آهنـــگِ در آمیختــــه بـــــا حس غریبی
در نی لبک و نــــاله‌ی تـــاری زنِ ایلی
تنــدیس خـــــدا بانـــــوی ایران قـــدیمی
یک جام پُر از نقش و نگاری زنِ ایــلی
رفتند عیّــاران همـــه از شهر و سپُردنـد
آنـــــک به تـــو آئین عیــّاری زنِ ایــلی
گردونه‌ی مهر است بهاری که به صحرا
بـر تــوسن رخشنده سواری زنِ ایــــلی
مسعود رضایی بیاره
