کهره شکال

کهره شکال

آویشن جــــاورد خیـــــالی گـُـــل وحشی

خوشتر ز دم بــــــاد شمالی گــل وحشی

                                                                     

گلبن بهار

گُلبُن

شاخسارت هــــر بهاری پُــــر گل و پُر بار باد

خانــــه‌ی اقبالت از بـرگ طَــرَب سرشار بــاد

 

بخت مــــا در خــواب می بیند اگر دیـــدار تـو

بخت بیدارت نـــــــــگارا ، تا ابـــد بیـــدار باد

 

گفته بودم بـــــاز می‌آیــی ، نمی آیی ، ولـــی

هر کجـــا هستی ز  هر دستی خدایت یار بــاد

 

گُــل بــرویــد پیش پایت دختــــــر اردیبهشت

هر کجــا پــــا می گذاری لالــــه و گلزار بـاد

 

برگ و بارت سبز باد و شاخسارت بی خزان

هر بهاری گُلبُنَت را فــــــرصت دیــــدار بـاد

مسعود رضایی بیاره

آخرین غزل

دانم که رفته‌ام ز دست و چو ساغر شکسته‌ام

غـــیر از لــبت ، دل بــه شرابــی نه بســته‌ام

 

بــاران تـــو را سرود و مـــن از پشت پنجره

ای آخـــرین غـــــــزل ، بـــه تماشا نشسته‌ام

 

جــز نغمــــه‌ و شور نــــگاهت ، نمـی زنــــد

این تــــار دل شکستـه و از هـــــم گسستـه‌ام

 

بعـــد از تـو و نغمــه‌ی چشمت در این دیـــار

تنـــهاتریـن شاعــــــر بــــی دار و دستـــه‌ام

 

پا بـــر دلم نهــــادی و گفتـی چــــگونـه‌ای ؟

بنــگر به زیـر پا ، چــه بگویم ! شکسته‌ام !

مسعود رضایی بیاره

دریای غزل

گـر گـــذار افتد مرا این بــار بر سامـان دوست

بر نمی دارم سر از پای و دل از دامان دوست

 

بـــوی گــُل می آیـــد و عـــــطر دل اردیبهشت

مــی نهم در هر غزل یک تار مو از آنِ دوست

 

نیست در تقویم  ما بــــرگی به نـــام فــرودین

اُلفتی دارد دلــــم بـــا مهر بـــی پــایان دوست

 

مــن کجـــا ، دُر چیـدن و آوردن از دریـا کـجا

موج صد دریا غـزل می آیـد از چشمان دوست

 

جان خــارا را غـــزل‌هـــایـم بــه آتش در کشد

حیرتی دارم ، نمی گیرد چـــرا در جان دوست

مسعود رضایی بیاره

عطر بهار

هر شبم آیی به خواب و مهربانی می کنی

با غزل‌های نگاهت نغمه خــوانی می کنی

 

جنگل جــان مـرا رویـــای سبز دور دست

پَـر ز عــــطر نـرگسان بهبهانی مــی کنی

 

هالــه‌ای نمناک می بنــدد نــگاهم را و تو

بین اشک و آه مـن پــا در میانـی می کنی

 

من صدایت می زنم،امّا تو با چشم سکوت

همزبانی با زبـــان بــی زبـــانی مـی کنی

 

دوستت می دارم ای عطر غزل‌های بهار

بـــاغ رویــا پرورم را باغبــانی می کنی

 

ْآشکارا کاش می کـردی نـــگارا نیز هــم

الطفاتی را که در خوابـم نهانـی می کنی

 

کلبهِ‌ی ویرانه‌ام را تاب هر سیلاب نیست

مهربــانی گاهگاهــی نــاگهانی مـی کـنی

مسعود رضایی بیاره

زورق سرگشته

زورقـــی گـُم شده‌ام بین دل و ساحــل دوست

نرسد ذورق سرگشته بـــه آب و گِــلِ دوست

 

چــه بریــزم به غـــزل پــاکتر از شبنم صبح

کـــه نشیند سر گـُلبرگ خیـــال و دل دوست

 

کــو نسیمی کـــه بـــر آیـد سحر از یــال دنا

بــرساند مــــنِ آواره بــْــه سرمنــزل دوست

 

پُـرم از عطر گـُـل و لالــــه‌ی وحشی ، ببرم

کـه بریزم ز هــوا بر سر و بر کاکـُل دوست

 

مهر عـــــالم به دلش جـــای گرفت و ننشت

مـهر مــن در دل او ، آه ز دست دل دوست

مسعود رضایی بیاره

غزلواره

ایــن چــــه شوریست  که با  چشم تو آمیخته‌اند

چـــــه شرابیست در این ساغـــر می  ریختـه‌اند

 

مــــن پُـــــر از وسوسه‌ی سوخـــــتن و ریـختنم

یـــا نـــگاهت ز مــی و شعلـــــه بـرانگیخته‌انـــد

 

رشتـه‌ی شعر مــــن و تـــار پریشان مـــن است

ایــن غـــزلــواره کــه بــر دوش تــو آویخته‌انـد

 

رشکم آیــــد ز نسیم و گـــُـــل شبِِِِِـــوی بهـــــار

که ز هـــر سو بــه سرت عطــر فرو بیـخته‌انـد

 

چه بریزم به غـزل خوشتر از این شیوه‌ کـه با

غـــــــزل چشم تــــو و شعر مـــن آمیخته‌انـــد

مسعود رضاییی بیاره

عطر احساس

 

 

آرزو مانـــده کــه یک لحظه فــراهم بـاشم

فـــارغ از دلــهره و آدم و عـــالم بـــاشم

 

نه که یک عمردر اندیشه‌ و رویای بهشت

روز و شب سوزم و در کــام جـهنم باشم

 

بگذاریــد همین لحظه کـه هستم،  لب جو

بنــهم لب بـه لب ساغـر و خُــّرم بــــاشم

 

فـــارغ از سیب و لب وسوسه انگیز حوا

عـــــطراحساس در انــدیشه‌‌ی آدم بـــاشم

 

کاش می شد به لب تشنه و خشکیده‌ی گل

دم خــوش بــــوی بهار و نـم شبنم بـاشم

 

بگذاریـــد که یک پنجره‌ی بــاز بــه صبح

پُر ز بــاران و گُــل و نغمه‌ی نم نم بـاشم

 

بگذاریــــد مـــرا بر سر سجـــاده‌ی دشت

   ذاکــــر سوسن و آلالـــــه و مریم بـاشم  

مسعود رضایی بیاره

گل سرخ 2

چلـّه‌هــا رفت و نیـــامد خبــری از گـُل سرخ

نیست در دامـــن صحرا اثری از گــُل سرخ

 

قاصـــدک رفت و نیامـد خبر از فصل بهـــار

کـه بگیریم خبر از رهــگذری از گـُل سرخ

 

چــه بریزم به سرت جز گـُل احساس ، دنـا

آن بهاری که سحر شعله‌وری از گـُل سرخ

 

بـــر سر هر مـژه‌ای لالـه‌ای از اشک دمیـد

دارم از دوری تـو چشم تـری از گـُل سرخ

 

گـُل مـن ! سیر نشد چشم دل از دیـــدن تــو

که تو از هـر نظری خوبتری از گـُل سرخ

مسعود رضایی بیاره

دوشیزه‌ی لُر

دوشیزه‌ی لـُـر کــه نازنیـن است

بـا سبزه و چشمه همنشین است

 

همشیره‌ی لالــــه‌هـــــای کُهسار

آرامش عــــــطر یـــاسمین است

 

کهسار دنــــا چـــو حــــلقه و او

بر حلقه‌ی دست او نــگین است

 

شیرینــی و نـــــاز چشم لیــــلی

در پیش نــگاهش انـگبین است

 

شیر است به کین و بره با مهر

آئیـــــن دلاوری چنیــــــن است

 

در پــــرتو  مــــه کنـــار چشمه

خورشید نشسته بر زمین است

 

بــعد از همــــه‌ی فصول زیبــــا

او فصــل قشنگ پنجمــین است

ایـــن فــــرّ و فـــروغ آریــــایی

از تـــیره‌ی گیـــو و آبتین است

مسعود رضایی بیاره