خوشه پروین

خــوش آن ساعت کـه بنشینم کنـارِ لالـه وُ نسرین

سبک برخیـــزم از دیـن وُ بگیرم ساغری سنگین

 

بـرآیـد نـم نمک مهتـــاب، شب آرام، مـن بـی تاب

بنوشم گــاه وُ بنیوشم ،غـــــزل‌هــا از لبی شیرین

 

رهـــا کُـــن تـــا بینــدازم، بیــــا بنشین بیــــاویزم

به دوشت مخمل ماه وُ به گوشت خوشه‌ی پروین

 

بر ایــوان آ که از هـر سو نهد رو بــر سرِ گیسو

نسیم از کوچه دست افشان وُ ماه از بام پاورچین

 

به جز ساغــر که را جــویم از او آسودگی بـویم

در این ایام پُر درد وُ در این شب‌‎های بی تسکین

مسعود رضایی بیاره