مسعود رضایی بیاره
ناله‌ی نی
این نــاله‌ی نـی شعله در روح و روانــم می زند
با دل در آمیزد ولــــی آتش به جــانم مــی زنـد
می چون برانگیزد شرر ، تا من بگیرم بال و پَِر
نی چـــون نسیمی شعلــه‌ور
در آشیانـم می زند
هــر دم نسیم بـــوی او ، مـــرا کشانـد سوی او
سر می کشد از سینه و در استخوانم مــی زنـد
نــاگه بیایـد بـــی خبر ، ابر خیــالش سربــه سر
بـــاران نــم نــم تـا سحر
در آسمانـــم می زنــد
نامش چو آرم بر زبان ، هر واکه از دل ناگهان
آتش بـگیرد در دهـــان و بـــر
زبــانم می زنــد
مــن سهره‌ی بـاغ دلــم ، شیدای آن بـــرگ گُلم
آرام جــانم حــاصلم ، آتش به جـــانم مــی زنـد
۰ نظر
۰۴ دی ۹۵ ، ۱۰:۵۹