ناله‌ی نی

مسعود رضایی بیاره

ناله‌ی نی

این نــاله‌ی نـی شعله در روح و روانــم می زند

با دل در آمیزد ولــــی  آتش به جــانم مــی زنـد

می چون برانگیزد شرر ، تا من بگیرم بال و پَِر

نی چـــون نسیمی شعلــه‌ور در آشیانـم می زند

هــر دم نسیم بـــوی او ، مـــرا کشانـد سوی او

سر می کشد از سینه و در استخوانم مــی زنـد

نــاگه بیایـد بـــی خبر ، ابر خیــالش سربــه سر

بـــاران نــم نــم تـا سحر در آسمانـــم می زنــد

نامش چو آرم بر زبان ، هر واکه از دل ناگهان

آتش بـگیرد در دهـــان و بـــر زبــانم می زنــد

مــن سهره‌ی بـاغ دلــم ، شیدای آن بـــرگ گُلم

آرام جــانم حــاصلم ، آتش به جـــانم مــی زنـد