بهر آئین

مرا می داد می تسکین، ز می تسکین نمی‎یابم

کــه راهـی در مَیِستانت، مــنِ مسکین نمی‌یابم

 

به بـزم لالــه وُ سنبل، دلــم هـــم وا نمی گردد

گُلی چون تو به هر گلش بهار آئیــن نمی یابم

 

شُکفت آلاله در صحرا، سمن در باغ، نشکفتم

کـه تـاثیر نـــگاهت را ز فروردیــن نمی یــابم

 

مگر از بــاغ چشمانم،  به جـز اختر نمی‌چیند

که شب از مژه بر دامن بجز پـروین نمی‌یابم

 

ز تــارم بــرنمی خــیزد سرودی، آتشین آهـی

که سرشار از غـزل امشب لبِ شیرین نمی‌یابم

مسعود رضایی بیاره